Poradnik - ostatnio dodane porady
PIRENEJSKI PIES GÓRSKI - Historia rasyDokładna historia powstania rasy nie jest do końca znana i wyjaśniona. Funkcjonujące teorie przyjmują różne, sprzeczne ze sobą koncepcje. Sprawą nie kwestionowaną jest, że od tysiącleci pirenejskie psy górskie pilnują stad we Francji i to właśnie Francję uznaje się obecnie za kraj pochodzenia rasy, choć także Hiszpania rościła sobie do tego pretensje. Pirenejskiego psa górskiego uznaje się za jedną z najstarszych ras świata. Najwcześniej datowane skamieniałe szczątki psów tego typu pochodzą sprzed epoki brązu (1800 – 1000 r. p.n.e.).Dzieje rasy są niezwykle barwne. Po wiekach spędzonych w cieniu gór, gdzie oddawały się swemu podstawowemu zajęciu, jakim było ochranianie stad, zostały nagle „odkryte” przez francuską szlachtę za sprawą kochanki Ludwika XIV, i podobnie jak Maremma we Włoszech, zaczęły być wykorzystywane do ochrony zamków w południowej Francji. W tym czasie zwane były często Królewskimi Psami Francji. Aż do wybuchu Rewolucji Francuskiej rasa cieszyła się ogromną popularnością. Do 1800 roku stopniowo zyskiwała na popularności także w innych krajach Europy. W 1850 roku angielska królowa Wiktoria posiadała pirenejskiego psa górskiego, a w 1885 roku Cennel Club w Londynie oficjalnie umieścił rasę w swych rejestrach. Wkrótce potem pierwszy przedstawiciel rasy został pokazany na wystawie zorganizowanej w Crystal Palace w Londynie. Tymczasem w ojczyźnie rasy – Francji – pirenejczyki stawały się coraz rzadsze, prawdopodobnie za sprawą zmniejszającego się pogłowia wilków i niedźwiedzi, których istnienie niejako warunkowało przydatność rasy dla pasterzy. Na początku XX wieku psy te były bliskie wyginięciu. Ocalenie rasy zawdzięczamy Bernardowi Senac-Lagrange – francuskiemu arystokracie i autorytetowi w sprawach kynologii. Skonsolidował on różne odmiany, sprowadził z gór dobre okazy i opracował pierwszy spisany wzorzec rasy. W czasie I i II wojny światowej pirenejczyki wykorzystywane były do przenoszenia wiadomości i paczek dla oddziałów francuskich. W Ameryce, do której pierwsze egzemplarze patou zostały sprowadzone około 1930 roku, zaś oficjalnie uznane przez AKC w 1933 roku, uznano, że są za duże do służby w wojsku i szkolono je do pracy w sforach przeznaczonych na kampanię na Alasce, gdyby zaszła taka potrzeba. Po zaniechaniu tego pomysłu pirenejczyki zostały „zwolnione ze służby z honorami”. Jednakże na kartach historii rasy są także mniej „chwalebne” czyny gdyż psy te były także wykorzystywane przez przemytników. Te majestatyczne zwierzęta przenosiły plecaki wypchane przemycanym towarem przez francusko-hiszpańską granicę. Ich wielka siła, odporność, bardzo dobry słuch i wielkie łapy, ułatwiające stąpanie po górskich ścieżkach sprawiały, że potrafiły bezpiecznie wędrować szlakami niedostępnymi dla ludzi, więc także dla celników. Obecnie pirenejskie psy górskie nadal pełnią swoją podstawową rolę ochrony stad przed drapieżnikami, choć oczywiście nie jest ona już tak znaczna jak przed wiekami. Jednakże w niektórych, np. rolniczych stanach Ameryki, stanowią jedną z ras najczęściej (i skutecznie!) używanych do zwalczania drapieżników. Farmerzy i ranczerzy bardzo wcześnie umieszczają szczenięta w stadzie, tak że gdy mają około 6 miesięcy, są już zwykle zżyte z owcami i zaczynają ich bronić. Generalnie rzecz biorąc rasa ta dobrze radzi sobie ze wszystkimi zwierzętami gospodarskimi. W Kanadzie wykorzystywane są jako psy strażników górskich. Nie bronią już dworów francuskiej szlachty, ale nadal doskonale sprawdzają się w roli psa stróżującego i na stałe zajęły miejsce wspaniałego przyjaciela rodziny a także pięknego psa wystawowego. Krystyna Bochan hodowla "Pyristamo" |
powrót
