Atlas psów - lista ras: Fila Brasileiro

FILA BRASILEIRO

Wzorzec FCI Nr 225
Tłumaczenie: Wojciech Kornak – Hodowla MASTIFLAND
Kraj pochodzenia: Brazylia
Data opublikowania: 10.03.2004.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 2.1 Molosy, typ dogowaty.
Nie podlegają próbom pracy.
Klasa użyteczności: Pies stróżujący

O g ó l n y w y g l ą d: Rasa należąca do typowych psów molosowatych. Mocny kościec. Prostokątna, zwarta ale zarazem harmonijna i o dobrych proporcjach budowa ciała. Ciężkiej budowie ciała towarzyszy zauważalna dynamika ruchu. Suki powinny być wybitnie sucze w wyrazie, co pozwala na pierwszy rzut oka odróżnić je od samców.

W a ż n e p r o p o r c j e:
- Kufa jest nieznacznie krótsza od czaszki.
- Tułów mierzony od łopatki do najdalej położonego punktu zadu jest o 10% dłuższy niż wysokość psa.

C h a r a k t e r: Główne cechy charakteru to odwaga, zdecydowanie i wybitna waleczność. Wyróżnia go wyjątkowe przywiązanie do właściciela i jego rodziny oraz nadzwyczajna tolerancyjność wobec dzieci. Przysłowiowo wierny i zawsze poszukujący towarzystwa swego pana. Cechę charakterystyczną stanowi powściągliwość w stosunku do obcych. Z natury jest psem spokojnym wyróżniającym się pewnością siebie i śmiałością. Zasadniczo nie zwraca uwagi na pojawiające się dziwne dźwięki, zaskakujące sytuacje. Niezastąpiony jako pies stróżujący. Posiada także szczególny instynkt myśliwski, pozwalający używać go do polowań na grubego zwierza, jak również może być wykorzystywany jako pies pasterski do pilnowania stad bydła.

W r a ż e n i e: Pies rozluźniony pozostaje opanowany, dostojny i pełen wiary w siebie, natomiast nigdy nie powinien wydawać się znudzony lub nieobecny. W stanie podniecenia, bądź w gotowości do reagowania sprawia wrażenie zdecydowanego i czujnego, co wyraża, między innymi, pewnym siebie, przenikliwym spojrzeniem.

G ł o w a: Głowa powinna być duża, ciężka i masywna, ale jednocześnie proporcjonalna do całego ciała. Oglądana z góry przypomina trapez, w który wpisana jest głowa w kształcie gruszki.

M ó z g o c z a s z k a:
C z a s z k a: Profil czaszki powinien tworzyć łagodną krzywą od stopu do guza potylicznego, który ma być wyraźnie zaznaczony i widoczny, szczególnie u szczeniąt. Oglądana z przodu czaszka jest duża, szeroka o lekko wysklepionej górnej linii. Linie boczne przebiegają prawie pionowo do tyłu, przechodząc w łuk zwężający się w kierunku kufy.
S t o p: Szczególnie oglądany z przodu jest niewidoczny. Bruzda środkowa lekko zaznaczona, wznosi się łagodnie do góry, aż w pobliże centralnej części czaszki. Stop oglądany z boku jest jedynie nieznacznie zaznaczony, ścięty i ostatecznie ukształtowany tylko przez dobrze rozwinięte łuki nadoczne.

T r z e w i o c z a s z k a:
N o s: Dobrze rozwinięte, szerokie nozdrza, nie zajmujące całej szerokości górnej szczęki. Kolor czarny.
K u f a: Mocna, szeroka i głęboka, zawsze w harmonii z czaszką. U nasady głęboka, ale nie głębsza niż dłuższa. Oglądana z góry powinna być dobrze wypełniona pod oczami, zwężająca się ku środkowi i na końcu znów nieco szersza. Oglądana z boku kufa powinna być prosta lub lekko wysklepiona i skierowana w dół (nos rzymski), nigdy nie zadarta. Front kufy powinien być prawie pionowy, z zagłębieniem dokładnie poniżej nosa i w ten sposób winien tworzyć z górną wargą doskonały łuk.
F a f l e: Górna warga gruba, o doskonałej krzywiźnie, opada i zachodzi na dolną, tworząc dolną linię kufy, która jest prawie równoległa do linii górnej. Dolna warga jest zwarta i aż do kłów przylega ściśle do żuchwy, dalej jest luźna z zawsze widocznymi kącikami. Brzegi warg tworzą odwróconą literę "U".
Z ę b y / z g r y z: Ważne jest, aby zęby były szersze niż dłuższe. Mocne i białe. Górne siekacze stożkowate i ostre. Kły mocne, dobrze i szeroko osadzone. Idealny zgryz to zgryz nożycowy, ale dopuszczalny jest również zgryz cęgowy.
O c z y: Średnio duże do dużych, o kształcie migdałów, dość szeroko rozstawione, średnio lub głęboko osadzone. Dopuszczalny kolor oczu: od ciemnego brązu do żółtych - zawsze w harmonii z umaszczeniem. Ze względu na dużą ilość luźnej skóry wiele psów tej rasy ma opadające dolne powieki - nie uznaje się tego za wadę, ponieważ ten szczegół podkreśla typowy dla rasy melancholijny wyraz.
U s z y: Wiszące, duże, grube, w kształcie litery "V". Szerokie u nasady, zwężające się ku końcowi. Końce zaokrąglone. Osadzone z tyłu głowy, w spoczynku znajdują się na wysokości oczu. U psów pobudzonych uszy powinny znajdować się powyżej swej pierwotnej pozycji. Krawędź przednia nasady ucha usytuowana jest wyżej niż tylna. Uszy powinny być wiszące, przylegające do policzków lub załamane ku tyłowi. Różowe wnętrze ucha powinno się pokazywać przy poruszaniu nimi przez psa.

S z y j a: Nadzwyczaj mocna i umięśniona, sprawia wrażenie krótkiej. Linia karku lekko wysklepiona i dobrze oddzielona od głowy. Łałok.

T u ł ó w: Silny, szeroki i głęboki, pokryty grubą i luźną skórą. Klatka piersiowa dłuższa niż partia lędźwiowa.
G ó r n a l i n i a: Ze względu na odległość pomiędzy łopatkami kłąb bardzo szeroki. Kłąb powinien znajdować się niżej niż zad. Linia grzbietu za kłębem lekko opadająca, potem zmienia kierunek i łagodnie wznosi się w kierunku zadu. Grzbiet nie wykazuje tendencji do karpiowatości ani łękowatości.
L ę d ź w i e / s ł a b i z n y: Krótsze i nie tak głębokie jak klatka piersiowa. Część lędźwiowa i klatka piersiowa wyraźnie odgraniczone od siebie. Suki mają lepiej rozwinięte słabizny w dolnej partii. Oglądane z góry lędźwie powinny być węższe niż klatka piersiowa i zad, jednak nie powinny tworzyć talii.
Z a d: Szeroki i długi, z poziomem tworzy w przybliżeniu kąt 30°, lekko zaokrąglony. Zad powinien być położony trochę wyżej niż kłąb. Oglądany z tyłu zad powinien być tak szeroki jak klatka piersiowa, u suk może być trochę szerszy.
K l a t k a p i e r s i o w a: Dobrze wysklepione żebra, jednak to wysklepienie nie może wpływać ujemnie na położenie łopatek. Klatka piersiowa głęboka i pojemna, sięgająca do łokci. Bardzo wyraźnie zaznaczony mostek.
D o l n a l i n i a: Daleko zachodząca do tyłu klatka piersiowa tworzy wraz ze słabizną linię równoległą do podłoża. Linia brzucha wznosi się nieco ku tyłowi, ale nie jak u whippeta.

O g o n: U nasady bardzo szeroki, osadzony średnio wysoko, wyraźnie zwęża się na wysokości stawu skokowego. U psów pobudzonych noszony wysoko a zagięcie jego końca jest wówczas bardziej widoczne. Ogon nie może być zakręcony ponad grzbietem, jak również nie może być położony na grzbiecie.

K o ń c z y n y: Długość łap od podłoża do łokcia jest połową wysokości psa mierzonego w kłębie.
Ł o p a t k i: Obręcz barkową powinny tworzyć dwie jednakowej długości kości (łopatka i kość ramieniowa). Z linią poziomą łopatka powinna tworzyć kąt 45°, natomiast z kością ramienia 90°. Staw barkowy stanowi połączenie łopatki i kości ramieniowej. Znajdować się on powinien na wysokości przedpiersia, ale trochę z tyłu. W idealnym przypadku staw barkowy winien być usytuowany w połowie wysokości miedzy dolną krawędzią klatki piersiowej a kłębem. Linia pionowa przeprowadzona od kłębu powinna dotykać łokcia i sięgać do stopy
P r z e d r a m i o n a: Kończyny ustawione równolegle. Kości silne i proste.
N a d g a r s t k i: Silne i widoczne.
Ś r ó d r ę c z e: Krótkie, lekko pochylone.
Ł a p y: Mocne i dobrze wysklepione palce, niezbyt zwarte. Pies opiera się na długich palcach, opuszki palców grube, szerokie i głębokie. W idealnym przypadku łapy skierowane są prosto do przodu. Mocne, ciemne pazury; białe pazury dopuszczalne są tylko wtedy gdy kolor sierści na palcach lub łapach także jest biały.

K o ń c z y n y t y l n e: Lżejszej kości niż kończyny przednie, jednak nigdy nie może to być lekki kościec. Kończyny tylne równoległe.
U d a: Silnie umięśnienie uda są zaokrąglone. Mięśnie biodrowe (Illium) i mięśnie kości kulszowej (Ischium) tworzą zewnętrzny zarys kończyn. Dlatego też kość kulszowa powinna mieć odpowiednią długość.
S t a w s k o k o w y: Silny
Ś r ó d s t o p i e: Silna, śródstopie lekko nachylone i wyższe niż śródręcze.
Ł a p y t y l n e: Trochę mniej owalne niż przednie, ale ogólnie obowiązuje ten sam opis. Pies nie powinien mieć piątego pazura.

R u c h: Powinien być elastyczny, o długim wykroku. Sprężysty krok powinien przypominać ruch dużych kotów. Główną charakterystyczną cechą ruchu tego psa jest inochód - rodzaj chodu w dwutakcie, podczas którego kończyny jednej strony poruszają się równocześnie do przodu i do tyłu. Powoduje to toczący i kolebiący ruch całego psa (tak zwany "inochód wielbłądzi"), widoczny wzdłuż całej górnej linii aż do ogona. W stępie głowa noszona jest poniżej linii grzbietu. W kłusie fila brasileiro biegnie bez wysiłku, sprężystym, swobodnym i energicznym krokiem. Galop powinien być pełen siły i nadspodziewanie szybki jak na tak dużego i ciężkiego psa. Proporcjonalnie do swej typowej molosowatej luźnej budowy fila brasileiro powinien w ruchu sprawiać wrażenie, iż jest w stanie natychmiast zmienić kierunek biegu. I tak powinno być w rzeczywistości.

S k ó r a: Gruba, luźna skóra pokrywająca całe ciało należy do najważniejszych cech charakterystycznych tej rasy. Bardzo luźna skóra na szyi tworzy łałok, pokrywa także mostek i brzuch. Niektóre fila brasileiro mają fałdy na bokach głowy oraz na kłębie biegnące aż do łopatek. W spoczynku na głowie nie występują zmarszczki. Gdy pies jest podniecony, na skutek ściągania skóry tworzą się małe zmarszczki wzdłuż czaszki.

S z a t a:
W ł o s: Krótki, gładki, gęsty i sprężyście przylegający do ciała
M a ś ć: Dopuszczalne są wszelkie umaszczenia jednolite z wyjątkiem dyskwalifikujących. Pręgowane mogą mieć pręgowanie jasne jak i bardzo ciemne. Psy mogą mieć czarną maskę, ale nie jest ona obowiązkowa. We wszystkich dopuszczalnych umaszczeniach mogą występować białe znaczenia na łapach, piersi i końcu ogona. W innych miejscach są one wadą.

W y m i a r y i w a g a:

W y s o k o ś ć w k ł ę b i e:
Psy: 65 do 75 cm
Suki: 60 do 70 cm.

M a s a c i a ł a:
Psy: minimum 50 kg
Suki: minimum 40 kg.

W a d y: Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.

P o w a ż n e w a d y:
Krótka kufa.
Małe uszy.
Uszy wysoko osadzone.
Zbyt jasne oczy.
Zmarszczki na czaszce w pozycji spoczynkowej.
Przodozgryz.
Podwójny łałok (fałda z przodu nie będąca łałokiem)..
Opadający grzbiet.
Bardzo wąski zad.
Zawinięty ogon noszony powyżej linii grzbietu.
Zbyt mała głębokość klatki piersiowej.
Zdecydowane nieprawidłowości w śródręczu i śródstopiu.
Nadmiernie kątowany staw skokowy.
Krótki wykrok (brak przestrzennego chodu).

B a r d z o p o w a ż n e w a d y:
Apatyczność lub bojaźliwość.
Kwadratowa budowa ciała.
Mała głowa.
Wyraźny stop oglądany z przodu.
Krótka górna warga.
Wyłupiaste oczy. Okrągłe oczy. Brak pigmentu obwódek oka.
Brak dwóch zębów, z wyjątkiem P1.
Brak łałoka.
Grzbiet karpiowaty lub poziomy zad.
Brzuch za bardzo podciągnięty.
Lekki kościec. Brak masy.
Krowia postawa kończyn tylnych.
Wadliwe katowanie kończyn tylnych (staw skokowy prosty).
Białe znaczenia pokrywające więcej niż jedną czwartą powierzchni ciała.
Nadmierny wzrost.

W a d y d y s k w a l i f i k u j ą c e:
Agresywność lub nadmierna tchórzliwość.
Cielisty kolor nosa.
Tyłozgryz.
Przodozgryz, gdy przy zamkniętym pysku widoczne są zęby.
Brak kła lub trzonowca, z wyjątkiem M3.
Porcelanowe oczy.
Kopiowane uszy lub ogon.
Zad położony niżej niż kłąb.
Brak inochodu.
Brak luźnej skóry. Brak sprężystości skóry.
Umaszczenie białe, mysie, posiadające duże lub małe znaczenia; czarne i podpalane, błękitne.
Wzrost poniżej minimum.
Posiadające jakiekolwiek ślady prób ukrycia wad, osiągnięcia określonych efektów, albinizm, niedostateczne w typie.

Wszystkie psy wykazujące odstępstwa psychiczne i nienaturalne zachowanie są dyskwalifikowane.

U w a g a:
Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.