Atlas psów - lista ras: Landseer

 

Landseer


Dane ogólne
Długość życia: 8-10 lat
Pies wzrost: 72-80 cm
Pies waga: 70 kg
Suka wzrost: 67-72 cm
Suka waga: 60 kg


Informacje o rasie
Wzorzec rasy »
Hodowcy »
Reproduktory »
Ogłoszenia - szczeniaki/psy »
Porady i artykuły »
Mini galeria
Galeria zdjęć »
Filmy »

Cechy tej rasy:



Opis rasy:
Landseer, "kuzyn" nowofundlanda, jest wysokim, długowłosym psem o maści białej z czarnymi łatami. Za samodzielną rasę został uznany w 1960 roku. Na jej powstanie wpływ miała domieszka innych ras - prawdopodobnie pirenejskiego psa górskiego i bernardyna. Jest psem eleganckim i reprezentacyjnym, świetnie nadającym się do szkolenia i pracy w wodzie, jak i na lądzie.

Rodzina:
Podobnie jak nowofundland landseer jest psem rodzinnym i jego cechy charakteru najlepiej rozwijają się przy jak najpełniejszych kontaktach z właścicielem czy też całą rodziną. Jeśli trzymany jest w kojcu, wymaga spacerów z intensywną zabawą. Trzymany na zewnątrz domu, znajdzie szybko zajęcie dla siebie, nie zawsze zgodne z oczekiwaniami właścicieli (kopanie dołów, obgryzanie roślin, oszczekiwanie przechodniów).
Landseer jest psem stróżującym, łatwym do przyuczenia w tej dziedzinie. Jest bardziej nieufny od nowofundlanda, szybko jednak akceptuje nowe osoby. Jeśli właściwie pokierujemy socjalizacją szczeniaka, zaakceptuje innych zwierzęcych domowników. Na ogół lubi także dzieci, choć ze względu na swój duży temperament powinien być kontrolowany w zabawie z nimi.
Landseer, podobnie jak większość molosów, może mieszkać również w bloku - wymogiem jest codzienny spacer z możliwością wybiegania się - np. poprzez aportowanie. Uwielbia pływanie, będąc bezkonkurencyjny w szybkości i aktywności, ustępując zaś wytrzymałością i odpornością na warunki atmosferyczne.
Landseer posiada krótszy i rzadszy podszerstek niż nowofundland, pielęgnacja sierści jest więc nieco ułatwiona. Łatwiej znosi upały, szybciej jednak marznie.

Aktywność:
Landseer jest psem bardzo aktywnym i z dużym temperamentem. Radość sprawia mu praca w każdej postaci - wykonywanie komend na lądzie i w wodzie, praca w zaprzęgu, tropienie i inne. Doskonały towarzysz w joggingu, spełnia także rolę partnera dla rowerzystów. Po intensywnym spacerze szybko regeneruje siły. Pozostawiony samotnie - o ile nie jest odpowiednio wychowany - szybko znajdzie dla siebie zajęcie w postaci kopania, obgryzania itp. Nauczony karności potrafi wytrzymać 5-6 godzin samotności, pełniąc wtedy rolę stróża mieszkania, domu czy posesji.
Jako molos w czasie rozwoju musi być pod kontrolą w zakresie obciążeń fizycznych - w tym zwłaszcza skoków mogących uszkodzić stawy oraz schodzenia po schodach (winno być ograniczone do niezbędnego minimum i zawsze na smyczy).

Wychowanie:
Landseer jest psem łatwo uczącym się i lubiącym prezentować swoje umiejętności. Bardzo szybki w działaniu, nieco więcej czasu wymaga w zakresie nauczenia dokładności wykonywania komend. Jest niezwykle wszechstronny - sprawdza się w szkoleniu ratowniczym w wodzie i na lawinowisku czy gruzowisku (gdzie jest jednak rzadko wykorzystywany ze względu na swą wagę), nadaje się do uprawiania niemalże wszystkich psich sportów, jest psem stróżującym, odnosi sukcesy również w szkoleniu PT i PO.

Zdrowie:

Do chorób nękających rasę należy przede wszystkim dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, choroba GT3 i choroby serca. Problemem jest bardzo wysoki stopień pokrewieństwa, stąd w doborze partnerów czynnikiem decydującym jest "odległość" w rodowodach. Ponadto w szeregu linii, zwłaszcza na Zachodzie Europy, w pogoni za eksterierem zaniedbano dobór pod kątem utrwalenia właściwych cech charakteru - stąd spotkać można osobniki tchórzliwe bądź agresywne.

Pielęgnacja:

Utrzymanie psa w dobrej kondycji to odpowiednie pożywienie i dawka ruchu, dodatkowo pielęgnacja sierści - czesanie i zapobieganie skołtunieniu się sierści, okresowe kąpiele. Wymagana regularna kontrola przewodów słuchowych.

Żywienie:

Oszczędności co do ilości bądź jakości karmy w okresie rozwoju młodego landseera są katastrofalne dla jego zdrowia i urody w okresie dojrzałości. Baczną uwagę należy zwracać zarówno na pracę stawów (wszelkie kulawizny bądź miękkie nadgarstki to sygnały alarmowe o karmie zbyt ubogiej w witaminy bądź minerały) jak i na jakość sierści (zdarzają się problemy alergiczne). Dorosły pies spożywa więcej karmy niż jego odpowiednik - nowofundland, nie jest jednak żarłoczny i częściej preferuje jakość pożywienia niż jego ilość.

Pies czy suka:

-suczki są wyraźnie lżejsze w budowie i mniejszych rozmiarów, za to bardziej temperamentne i aktywniejsze od psów;
-psy są bardziej "reprezentacyjne", o ile żyją wraz z suczkami "ustępują" im często rolę przewodnika stada
Andrzej Bełżyński
"Baltic Storm"


Mini galeria