KRAJ POCHODZENIA - Japonia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA 09.12.1997
PRZEZNACZENIE: Dawniej pies bojowy, współcześnie stróżujący.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie, rasy pokrewne. Sekcja 2. l Molosy, typ dogowaty. Nie podlegają próbom pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE: Duży pies o majestatycznym usposobieniu i mocnej budowie. Pies o wiszących uszach, krótkowłosy, o graniastej kufie i o grubym u nasady, swobodnie opadającym ogonie.
GŁOWA
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Szeroka.
Stop: Dość wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Duży i czarny.
Kufa: Średniej długości. Grzbiet nosa prosty.
Szczęki: Szczęka i żuchwa mocne.
Zęby: Mocne, zgryz nożycowy.
Oczy: Stosunkowo małe, ciemnobrązowe o pełnym godności wyrazie.
Uszy: Stosunkowo małe, dość cienkie, osadzone na bokach czaszki, wiszące i przylegające do policzków.
SZYJA: Muskularna z podgardlem.
TUŁÓW:
Kłąb: Wysoki.
Grzbiet: Prosty i poziomy.
Lędźwie: Szerokie i muskularne.
Zad: W górnej części lekko wysklepiony.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka, żebra umiarkowanie wysklepione.
Brzuch: Dobrze podciągnięty.
OGON: Gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, opuszczony sięga do stawu skokowego.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Łopatki: Umiarkowanie skośne.
Przedramię: Proste. Umiarkowanie długie i mocne.
Nadgarstek: Mocny, nieznacznie nachylony w stosunku do podłoża.
KOŃCZYNY TYLNE:
Bardzo dobrze umięśnione. Staw kolanowy i skokowy umiarkowanie katowane, mocne.
Łapy: Zwarte. Poduszki grube i elastyczne. Pazury twarde, preferowane ciemne.
CHODY: Energiczne i silne.
SZATA
WŁOS: Krótki, twardy i gęsty.
UMASZCZENIE: Czerwone, płowe, apricot, czarne, pręgowane. Dopuszczalne niewielkie białe znaczenia na piersi i łapach.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie:
psy: minimum 60 cm,
suki: minimum 55 cm.
Japońska Tosa to silny i umięśniony pies o lojalnym i opiekunczym usposobieniu. Jest doskonałym psem stróżującym oraz dobrym (jak na swoje gabaryty) atletą. Te cechy charakteru, które czynią Tosę świetnym psem bojowym sprawiają, że jest on również bardzo dobrym psem pracującym i świetnie broni "swojego"
WYGLĄD ZEWNĘTRZNY
Ponieważ Tosa to mastiff nie powinien być drobnej budowy. Na jego dużej, szerokiej głowie znajdują się liczne fałdy skóry, które staja się bardziej wydatne gdy pies jest czymś zaciekawiony bądź zaniepokojony.
Jak bywa u wiekszości ras głowa samicy nie jest tak duża jak głowa psa dlatego też odróżnienie płci nie powinno stanowić problemu.
Tosa posiada bardzo silne szczęki z zębami ostrymi jak nóż. W ciemnych oczach (czasem jaśniejsze w wieku szczenięcym) możemy zauważyć wyraz dostojeństwa i lojalności. Ciemne obwódki wokół oczu zapobiegają dostawaniu się promieni słonecznych do oczu psa.
Ze względu na zwisające, grube, czarne wargi Tosa za młodu jest często mylona z psem gończym (rasa gończą) lecz gdy osiąga dorośłość nikt nie powinien popełniać tego błędu.
Pysk Tosa może być w tym samym kolorze co reszta umaszczenia lub może być czarny jak nos.
Uszy mają kształt litery "v" i opadają luźno przy policzkach. Sierść na uszach jest najdelikatniejsza.
Inną cechą, wyglądu zewnętrznego wyróżniająca tą rasę z pośrod innych jest podgardle. I znów samce mają je bardziej wydatne niż samice. Bardziej przypomina ono podgardle doga de bordeoux niż mastiffa neopolitańskiego,
Sierść jest gęsta i krótka o wielu stopniach szorstkości. Może mieć wiele odcieni rudości, brązu aż do czarnego.
ODSTĘPSTWA OD IDEALNEJ SYLWETKI
Zbyt długie ciało, zbyt nisko
osadzone na łapach, słaby tył
Przednie ramiona zbyt wysunięte ku górze,
zbyt wysoki w kłębie, zbyt prosta sylwetka
Łapy źle wyprofilowane na zewnątrz, ramiona
przednie zbyt wysoko, tył zbytnio podniesiony
Nisko na nogach, zbyt mało
Nisko na nogach, zbyt mało
zarysowana dolna linia ciała
Zdjęcia pochodzą z książki "A Kennel Club Book - Japanese Tosa"
WADY: Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Jej ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tego odstępstwa.
Cienki kościec.
Spiczasta kufa.
Niewielki przodozgryz lub tyłozgryz.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Wyraźny przodozgryz lub tyłozgryz.
Bojaźliwość.
UWAGA: Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.
