Atlas psów - lista ras: Dog niemiecki

Dog Niemiecki

Wzorzec FCI nr 235

Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego oryginalnego wzorca: 13.03.2001 r.
Przeznaczenie: pies towarzyszący, pilnujący, obrończy
Klasyfikacja FCI:
GRUPA 2: pinczer, sznaucer, molosowate i szwajcarski pies pasterski
SEKCJA 2.1: molosowate, dogowate bez prób pracy

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Za poprzedników dzisiejszego doga niemieckiego uważa się stare buldogi (Bullenbeiser), psy stróżujące, ogary, myśliwskie psy gończe, które były czymś pośrednim pomiędzy silnym mastifem angielskiego typu, a szybkim, zwrotnym i zwinnym chartem. Pod nazwą "dog" rozumiano początkowo dużego , silnego psa, który nie przynależał do żadnej określonej rasy, różnego umaszczenia i wielkości. Następnie stosowano takie nazwy jak: dog angielski, duński, ulmski czy gończy pies myśliwski. W roku 1878 siedmioosobowy komitet składający się z zaangażowanych sędziów i hodowców pod przewodnictwem dr Bodinusa uchwalił, że wszystkie wyżej wymienione nazwy odmian rozumiane będą od tej pory jako "dog niemiecki". To wydarzenie przyczyniło się do zbudowania podstaw dla powstania niezależnej, niemieckiej rasy. W 1880 roku, z okazji wystawy w Berlinie, po raz pierwszy został sformułowany wzorzec. W 1888 roku założony Niemiecki Klub Doga ustala oficjalny wzorzec rasy. Wzorzec ten był na przestrzeni lat kilkakrotnie zmieniany, a jego dzisiejsza forma
odpowiada wymaganiom FCI.

WYGLĄD OGÓLNY
Dog niemiecki łączy w swoim pięknym, szlachetnym wizerunku wielką, silną i spoistą budowę ciała z dumą i elegancją. Poprzez połączenie szlachetności, harmonii sylwetki ze szczególnie wyrazistą, pełną ekspresji głową, sprawia na patrzących wrażenie szlachetnej statuy. Dog jest " Apollem wśród psich ras".

WAŻNE PROPORCJE
Sylwetka psa wydaje się niemal kwadratowa. Dotyczy to zwłaszcza samców. Długość tułowia od krawędzi mostka do kości kulszowej, nie powinna przekroczyć wysokości w kłębie o więcej niż 5% u samców i 10% u suk

USPOSOBIENIE
Dogi są przyjazne, pełne miłości, rodzinne, oddane i przywiązane do właściciela, a w szczególności do dzieci. Są natomiast powściągliwe i ostrożne wobec obcych. Pożądany jest pies pewny siebie, odważny, ale dający się łatwo prowadzić, pojętny i zdolny. Musi być zrównoważony, odporny na różnego rodzaju bodźce, podniety, podrażnienia. Ten próg odporności musi być duży. Dog nie może być psem agresywnym.

GŁOWA
W harmonii z całą sylwetką, wydłużona, wąska, wyrazista i subtelnie wyrzeźbiona, w szczególności partie pod oczami. Łuki brwiowe dobrze rozwinięte, jednak bez szczególnego uwydatnienia. Odległość od czubka nosa do przełomu czołowego (stopu) i od przełomu czołowego do słabo zaznaczonej kości potylicy, powinny być możliwie jednakowe. Górne linie kufy i czaszki (partii czołowej) powinny przebiegać równolegle. Głowa widziana z przodu musi wydawać się wąska, przy czym grzbiet nosa powinien być możliwie jak najszerszy. Mięśnie policzkowe tylko lekko zaznaczone, w żadnym razie silnie uwydatnione.
PRZEŁOM CZOŁOWY (STOP): Wyraźnie zaznaczony.
NOS: Dobrze rozwinięty i wykształcony, szeroki, z dużymi otworami. Musi być czarny. Wyjątek stanowią dogi maści arlekinowej, u których czarny nos jest pożądany, ale barwa cielista jest tolerowana.
KUFA: Powinna być głęboka i jak najbardziej prostokątna. Kąt wargi łatwy do rozpoznania. Wargi ciemno zabarwione, bądź cieliste.
SZCZĘKI: Dobrze wykształcone, szerokie. Silne, zdrowe i kompletne uzębienie ( 42 zęby odpowiednio do reguły zębowej). Zgryz nożycowy.
OCZY:Średniej wielkości, o żywym, mądrym i przyjacielskim wyrazie, możliwie ciemne, w formie migdałowatej, z dobrze przylegającymi powiekami. U dogów niebieskich dopuszczalne są oczy nieco jaśniejsze. U dogów arlekinów tolerowane są oczy jasne lub o zróżnicowanej barwie.
USZY: Z natury wiszące, wysoko osadzone, średniej wielkości. Przednie krawędzie przylegają do policzków.

SZYJA
Długa, sucha, muskularna. Dobrze wykształcona nasada, lekko zwężająca się ku głowie, z łukowato wygiętą linią karku. Szyja powinna być noszona ku górze, nieco pochylona do przodu.

TUŁÓW
KŁĄB: Najwyższy punkt silnego tułowia. Utworzony jest przez górne krawędzie łopatek, które przewyższają wyrostki kręgowe.
GRZBIET: Krótki i sprężysty, zbliżony do linii prostej, nieznacznie opada ku tyłowi.
LĘDŹWIE: Lekko wysklepione, szerokie, silnie umięśnione.
ZAD: Szeroki, silnie umięśniony, od kości krzyżowej do nasady ogona łagodnie opadający.
KLATKA PIERSIOWA: Sięgająca do stawu łokciowego. Dobrze wysklepiona, sięgające daleko wstecz żebra. Klatka odpowiedniej szerokości, z uwydatnionym przedpiersiem.
LINIA DOLNA I BRZUCHA: Brzuch dobrze podciągnięty do tyłu, tworzący z dolną linią klatki piersiowej piękną wznoszącą się linię.

OGON
Sięgający do stawu skokowego. Wysoko i szeroko osadzony, zwężający się równomiernie ku końcowi. W spokoju zwisający równomiernie z naturalnym rozkołysaniem, podczas pobudzenia lub podczas ruchu noszony nieznacznie szablasto wygięty, jednak niewiele powyżej linii grzbietu. Szczotka na ogonie jest niepożądana.

KOŃCZYNY PRZEDNIE
ŁOPATKA: Silnie umięśniona, długa, ukośnie ustawiona, tworzy razem z ramieniem kąt około 100 do 110 stopni.
RAMIĘ: Silne i muskularne, dobrze przylegające, powinno być trochę dłuższe od łopatki.
ŁOKCIE: Nie są skręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz.
PRZEDRAMIĘ: Silne, muskularne, widziane z przodu i z boku - zupełnie proste.
NAGARSTEK: Silny, stabilny, nieznacznie wyróżniający się ze struktury przedramienia.
ŚRÓDRĘCZE: Silne, widziane od przodu proste, z boku zaś nieznacznie skierowane do przodu.
ŁAPA PRZEDNIA: Owalna, dobrze wysklepiona, zwarta tzw. "kocia łapa". Pazury krótkie, mocne, jak najciemniejsze.

KOŃCZYNY TYLNE
Cały kościec pokryty jest przez silne mięśnie, które powodują, że zad, udo oraz biodra są szerokie i zaokrąglone. Patrząc od tyłu, ustawione są równolegle do kończyn przednich.
UDO: Długie, szerokie, bardzo muskularne.
KOLANO: Silne, ustawione prawie dokładnie pod stawem biodrowym.
PODUDZIE: Długie, prawie tej samej długości jak udo, dobrze umięśnione
STAW SKOKOWY: Silny, stabilny, nie może być skierowany ani na zewnątrz ani do wewnątrz.
ŚRÓDSTOPIE:Krótkie, mocne, ustawione prawie prostopadle do podłoża.
STOPA: Owalna, dobrze wysklepiona, zwarta. Pazury krótkie, mocne, jak najciemniejsze.

RUCH
Ruch harmonijny, elastyczny, miarowy i sprężysty. Kończyny widziane z przodu, jak i z tyłu muszą poruszać się równolegle.
SKÓRA
Przylegająca, naprężona. U psów jednobarwnych dobrze pigmentowana, u arlekinów w rozkładzie zabarwienia występują plamki pigmentu.
SZATA
Włos bardzo krótki, gęsty, gładko i równo przylegający, z połyskiem.
UMASZCZENIE
Dogi niemieckie grupuje się w trzech niezależnych zestawieniach umaszczenia:
- żółte i pręgowane;
- arlekiny i czarne;
- błękitne.

Żółty:
Jasno złoto- żółty do pełnego złoto żółtego koloru, pożądana czarna maska. Nie są pożądane małe białe znaczenia na piersi i palcach.
Pręgowany:
Barwa zasadnicza jasnożółta do złotożółtej, z czarnymi, jak najbardziej równomiernie rozłożonymi i wyraźnie zaznaczonymi pręgami , przebiegającymi w kierunku żeber. Pożądana czarna maska. Nie są natomiast pożądane małe białe znaczenia na piersi i palcach.
Arlekin:
(biało - czarny): Barwę zasadniczą stanowi czysta biel, możliwie bez żadnych odcieni. Występują na niej dobrze porozkładane na całym ciele, nierównomiernie poszarpane intensywnie czarne plamy. Nie są natomiast pożądane łaty szare czy brązowe.
Czarny:
Błyszcząca, intensywna czerń. Dopuszczalne białe znaczenia. Zalicza się tu także dogi tzw. płaszczowe, u których czerń niejako w postaci płaszcza pokrywa główną partię tułowia. Kufa, szyja, klatka piersiowa, brzuch, kończyny i koniec ogona mogą być białe, jak też dogi z białym kolorem podstawowym i dużymi czarnymi płatami (dogi płytowe).
Błękitny:
Czysty stalowoniebieski kolor. Dopuszczalne są białe znaczenia na piersi i łapach.

WIELKOŚĆ
Wysokość kłębu:
- u samców co najmniej 80 cm,
- u suk co najmniej 72 cm.

WADY
Każde odchylenie od wymienionych wcześniej norm musi być traktowane jako wada której oszacowanie powinno być podane adekwatnie do stopnia tego odchylenia.
WRAŻENIE OGÓLNE: Niedostateczne piętno płci, brak harmonii, zbyt lekka, bądź zbyt ciężka budowa.
CHARAKTER: Zbyt mała pewność siebie, nerwowość, niski próg pobudliwości.
GŁOWA: Nierównoległe linie czoła i grzbietu nosa. Głowa jabłkowata, bądź klinowata. Za mały przełom czołowy, silnie zaznaczona muskulatura policzków.
KUFA: Szpiczasta, zbyt mocno obwisłe wargi (tzw. luźne fafle). Grzbiet nosa wklęsły (nos siodłowaty), wypukły, albo opadający do przodu.
UZĘBIENIE: Za wady uznawane są wszelkie odchylenia od kompletnego uzębienia (tolerowane są tylko braki PM 1 w żuchwie). Wadą jest także nieregularne ustawienie poszczególnych siekaczy tak, że zwarcie nie jest zachowane, za małe zęby.
OCZY: Luźne powieki, zbyt czerwone spojówki, jasne, kłujące bursztynowe oczy, wodnistoniebieskie lub oczy o zróżnicowanych kolorach u wszystkich jednobarwnych dogów. Oczy za szeroko rozstawione lub skośne. Wyłupiaste oczy lub za głęboko osadzone.
USZY: Osadzone za wysoko lub za nisko, odstające na boki lub płasko przylegające.
SZYJA: Krotka, gruba, tzw. "jelenia", za dużo luźnej skóry, zwisające podgardle.
GRZBIET: Zapadnięty lub karpiowaty, za długi. Linia grzbietu wznosząca się ku tyłowi.
ZAD: Mocno opadający lub położony zupełnie poziomo.
OGON: Zbyt masywny, za długi, za krótki, za wysoko bądź za nisko osadzony. Noszony powyżej linii grzbietu, albo noszony zbyt nisko, zakrzywiony, zawinięty w obręcz, ucięty.
KLATKA PIERSIOWA: Żebra płaskie albo przeciwnie beczkowate. Niewystarczająco szeroka i głęboka klatka piersiowa. Zbyt silnie uwydatniona rękojeść mostka.
LINIA DOLNA: Linia brzucha za mało podciągnięta (u suk niedostatecznie podciągnięte sutki).
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Strome kątowanie. Lekki, delikatny kościec, słabe umięśnienie. Brak prostego ustawienia.
KŁĄB: Luźny, strome ustawienie łopatki.
ŁOKCIE: Skręcone do wewnątrz lub na zewnątrz, luźno ustawione.
PRZEDRAMIĘ: Wygięte, uwypuklone ponad stawem nadgarstkowym.
STAW NADGARSTKOWY: Zbyt miękki, zbyt wygięty.
ŚRÓDRĘCZE: Zbyt skośne lub spadziste.
KOŃCZYNY TYLNE: Za głęboko lub za płytko kątowane. Krowia postawa tylnych kończyn, postawa wąska lub beczkowata. Staw skokowy niestabilny.
STOPY: Płaskie, długie, mało zwarte.
RUCH: Pozbawiony swobody, związany. Częsty lub trwały inochód. Brak harmonii pomiędzy akcją przedniej i tylnej partii ciała.
SZATA: Włos matowy. Błąd rodzajowy: włos ostry druciany. Zbyt uboga szata.
UMASZCZENIE:
Maść żółta: żółto - szara, żółto - błękitna, izabelowata lub brudnożółta.
Maść pręgowana: podstawowa barwa srebrno błękitna albo izabelowata. Wyblakłe, niewyraźne i nierównomiernie rozłożone pręgi.
Maść arlekin: błękitno-szary odcień podstawowy, duże żółto-szare lub błękitno-szare plamy.
Maść czarna: kolor czarny z odcieniami żółtawym, brązowawym, błękitnym.
Maść błękitna: żółto- albo czarno-błękitny kolor.

POWAŻNE WADY:
CHARAKTER: Bojaźliwy, tchórzliwy.
UZĘBIENIE: Zgryz cęgowy.
OCZY: Entropium, ektropium
OGON: Załamany, zgięty

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE
CHARAKTER: Agresywność, kąsanie z tchórzostwa.
NOS: Koloru wątrobianego. Nos rozszczepiony.
UMASZCZENIE:
Dogi żółte i pręgowane z białą linią na czole, białą obrożą wokół szyi, z białymi skarpetkami czy białym końcem ogona.
Dogi błękitne z wymienionymi wyżej białymi znaczeniami.
Arlekiny białe, bez żadnej czerni (albinosy); dogi koloru gołębiego; dogi porcelanowe - z przeważającymi szarymi, żółtymi czy pręgowanymi plamami.
Tzw.szare arlekiny - gdy podstawowe umaszczenie (tło) stanowi barwa szara.
WZROST:
Poniżej dolnej granicy wzrostu.
Dodatkowo - u samców muszą być widoczne dobrze rozwinięte jądra, całkowicie umieszczone w mosznie.