Atlas psów - lista ras: Akita Amerykańska

AKITA AMERYKAŃSKA

Wzorzec FCI nr 344 - wersja angielska

TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel.
POCHODZENIE: Japonia.
ROZWÓJ: USA.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 06.07.2005.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.
KLASYFIKACJA F.C.I.: Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne.
Bez prób pracy.

ZARYS HISTORII RASY: Początki historii amerykańskich akit przypominają historię akit japońskich.
Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica.
W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją [jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”.
Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące akity, 3) akity-owczarki.
Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą, lecz ogromną popularność zdobył pies z linii Dewa – Kongo-go. Wiele akit z linii Dewa, wykazujących cechy mastiffa i owczarka niemieckiego, zostało przywiezionych do Stanów Zjednoczonych przez członków Sił Zbrojnych. Akity z linii Dewa, inteligentne i zdolne do przystosowywania się do różnego otoczenia, zafascynowały hodowców w Stanach Zjednoczonych i [w ten sposób] linia rozwinęła się poprzez wzrost liczby hodowców i wielki wzrost popularności rasy. Amerykański Klub Akity założono w roku 1956, natomiast Amerykański Związek Kynologiczny (AKC) uznał rasę (rasa uzyskała wpis do księgi hodowlanej i oficjalny status wystawowy) w październiku 1972 r.

Jednakowoż, w tym czasie AKC i JKC (Japoński Związek Kynologiczny) nie uznawały wzajemnie swych rodowodów, dlatego też nie istniała możliwość wprowadzenia do programu hodowlanego nowych linii z Japonii. W związku z tym, akity w Stanach Zjednoczonych zaczęły wyraźnie różnić się od akit hodowanych w Japonii, kraju pochodzenia rasy. W Stanach Zjednoczonych ukształtował się wyjątkowy rodzaj akity, o niezmienionych od 1955 r. cechach charakterystycznych i typie.
Natomiast akity w Japonii krzyżowano z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy.

WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie i mocnym kośćcu.

Szeroka głowa, tworząca tępo zakończony trójkąt, z głęboką kufą, stosunkowo małymi oczami i stojącymi uszami, pochylonymi do przodu niemal w jednej linii z tylną krawędzią szyi, jest charakterystyczną cechą rasy.

ISTOTNE PROPORCJE:
• Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk.
• Głębokość klatki piersiowej stanowi połowę wysokości w kłębie.
• Stosunek odległości od czubka nosa do stopu do odległości od stopu do potylicy wynosi 2:3.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT : Przyjacielski, czujny, czuły, dostojny, pojętny i odważny.

GŁOWA : Masywna, ale harmonizująca z tułowiem, pozbawiona zmarszczek, gdy pies jest rozluźniony. Głowa, widziana z góry, tworzy tępo zakończony trójkąt.

OKOLICA MÓZGOCZASZKI :
Czaszka: Płaska i szeroka między uszami. Płytka bruzda rozciąga się na czole.
Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale niezbyt stromy.

OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos: Szeroki i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny [pigment].
Kufa: Szeroka, głęboka i pełna.
Wargi: Czarne; nie obwisłe. Różowy język.
Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa nie zaokrąglone, lecz tępego
ształtu, mocne i silne. Mocne zęby w regularnym i pełnym uzębieniu.

Preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny także cęgowy.

Oczy: Ciemnobrązowe, stosunkowo małe, nie wyłupiaste, niemal trójkątnego kształtu. Obwódki oczu czarne i przylegające.

Uszy: Bardzo proste, małe w stosunku do reszty głowy. Jeśli zegnie się ucho do przodu, by zmierzyć jego długość, koniec dotknie górnej obwódki oka. Uszy trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, szerokie u nasady, nie osadzone zbyt nisko. Widziane z boku, uszy pochylone są nad oczami do przodu, stanowiąc przedłużenie linii szyi.

SZYJA: Gruba i umięśniona, z minimalnym łałokiem, dosyć krótka, rozszerzająca się stopniowo ku łopatkom. Wyraźnie łukowaty kark przechodzi harmonijnie w nasadę czaszki.

TUŁÓW: Dłuższy, niż wyższy. Skóra nie przesadnie cienka, ani zbyt napięta czy luźna.
Grzbiet: Poziomy.
Lędźwie: Mocno umięśnione.

Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka. Żebra dobrze wysklepione; dobrze rozwinięty mostek.

Dolna linia i brzuch: Umiarkowanie podciągnięte.

OGON: Gruby i dobrze owłosiony, wysoko osadzony, noszony nad grzbietem lub na boku, zwinięty w ¾, w całości lub podwójnie, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Koniuszek ogona zwiniętego w ¾ opada zdecydowanie na bok. Nasada ogona gruba i mocna. Ostatni kręg ogona sięga stawu skokowego, gdy ogon jest opuszczony lub pociągnięty na dół. Włos gruby, prosty i gęsty, bez śladu pióra.

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE : Przednie kończyny o mocnym kośćcu; widziane z przodu – proste.
Łopatki: Mocne i silne, umiarkowanie kątowane.
Śródręcza: Nieco ukośne – tworzą kąt 15° z linią pionową.

KOŃCZYNY TYLNE: Mocno umięśnione, szerokie, o kośćcu porównywalnym z kośćcem kończyn przednich. Zwykle usuwa się palce szczątkowe na tylnych kończynach.
Udo: Mocne, dobrze rozwinięte; widziane z tyłu – równoległe.
Kolana: Umiarkowanie kątowane.
Stawy skokowe: Nisko ustawione; ani odstające, ani ustawione pod siebie.

ŁAPY: Proste, kocie łapy, zwartej budowy, z grubymi opuszkami.

CHÓD/RUCH : Mocny, okładający teren, z umiarkowanym wykrokiem i akcją kończyn tylnych. Tylne kończyny podążają w jednej linii za przednimi. Grzbiet pozostaje mocny, stabilny i poziomy.

SZATA:
WŁOS: Podwójny włos. Podszycie grube, miękkie, gęste i krótsze, niż włos okrywowy. Włos okrywowy prosty, szorstki/sztywny i nieco odstający od tułowia.

Włos na głowie, dolnych partiach kończyn oraz uszach – krótki. Długość włosa na kłębie i zadzie wynosi ok. 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia, z wyjątkiem ogona, gdzie szata jest najdłuższa i najbardziej obfita.

MAŚĆ: Każda maść, np. ruda, płowa, biała, etc., lub nawet pinto (łaciata) i pręgowana. Kolory są błyszczące i wyraźne, natomiast znaczenia równomierne, z maską lub strzałką, bądź bez. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski.
Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie i więcej, niż 1/3 tułowia. Kolor podszycia może różnić się od koloru włosa okrywowego.

WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: Psy: 66-71 cm (26-28 cali).
Suki: 61-66 cm (24-26 cali).

WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
• Sucze psy / samcze suki.
• Wąska lub spiczasta głowa.
• Brakujący ząb (z wyjątkiem 2 P1 i/lub M3).
• Niebieskie lub czarne plamy na języku.
• Jasne oczy.
• Krótki ogon.
• Odstające lub ustawione podsiebnie łokcie.
• Jakikolwiek ślad kryzy lub pióra.
• Bojaźliwość lub złośliwość.

POWAŻNE WADY:
• Lekka masa.
• Lekki kościec.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
• Całkowity brak pigmentacji nosa. Nos z niepigmentowanymi obszarami (nos motyli).
• Opuszczone, wiszące lub załamane uszy.
• Przodozgryz lub tyłozgryz.
• Sierpowaty lub nie zwinięty ogon.
• Psy poniżej 63,5 cm (25 cali); suki poniżej 58,5 cm (23 cali).
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.