Atlas psów - lista ras: Owczarek niemiecki

Owczarek niemiecki

Wzorzec FCI nr 166
Pochodzenie: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 23.03.1991
Klasyfikacja FCI:
Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające
Sekcja 1 - Owczarki z egzaminem pracy
Użytkowanie: wielostronny pies użytkowy, pasterski i służbowy

Krótki rys historyczny:
Po urzędowym posiedzeniu Verein für Deutsche Schäferhunde (SV) e.V. z siedzibą w Augsburgu, sfederowanym w Verband für das Deutsche Hundeswesen - VDH -, która jako Stowarzyszenie założycielskie rasy określona jest jako odpowiedzialna za wzorzec owczarka niemieckiego opracowany na pierwszym Walnym Zgromadzeniu Członków we Frankfurcie nam Menem w dniu 20 września 1899, według propozycji A.Meyera i von Stephanitza, wraz z uzupełnieniami: na VI Walnym Zgromadzeniu w dniu 28 lipca 1901, na XXIII Walnym Zgromadzeniu w Köln nad Renem w dniu 17 września 1909, na posiedzeniu Zarządu i Rady Doradczej w Wiesbaden w dniu 5 września 1930 i na posiedzeniu Komisji Hodowlanej i Zarządu w dniu 25 marca 1961 w ramach Światowej Unii Klubów Owczarka Niemieckiego - WUSV - przerobiony i zatwierdzony na posiedzeniu WUSV w dniu 30 sierpnia 1976, przerobionym i skatalogowanym z uchwałą upoważniającą przez Zarząd i Doradców z dnia 23/24 marca 1991.

Wrażenie ogólne:
Owczarek niemiecki jest psem nieco ponad średniej miary; wzrost w kłębie 60-65 cm dla psa i 55-60 cm dla suki; waga ok.30-40 kg dla psa i 22-32 kg dla suki. Cechuje go nieco wydłużone ciało, silne i dobrze umięśnione, żywe usposobienie i wyostrzone zmysły. Dzięki właściwemu stosunkowi wysokości do długości tułowia oraz dobremu ustawieniu i kątowaniu kończyn ma łatwość znacznego wyrzutu nóg do przodu w kłusie i jest przy tym bardzo wytrzymały. Charakterystyczne cechy płci powinny być bardzo wyraźne.

Usposobienie:
Owczarek niemiecki musi mieć usposobienie wyważone, o silnych nerwach, pewności siebie, absolutnej szczerości i być (poza drażnieniem) całkowicie łagodnym, a do tego czujnym i dającym się szkolić. Musi posiadać odwagę, ciętość i twardość aby być wykorzystanym jako pies do towarzystwa, stróżujący, obronny, służbowy i pasterski. Powinien być także skłonny do uległości, umieć łatwo dostosować się do każdej sytuacji, chętnie wykonywać przeznaczone dlań zadanie, oraz wykazywać śmiałość i wytrwałość w obronie swojego przewodnika i jego majątku.

Głowa:
Głowa jest klinowata, odpowiednia do wielkości tułowia (długość około 40 % wysokości w kłębie), bez nadmiernego wyrazu ciężkości ani wydłużenia, w ogólnym wrażeniu sucha i wyraźnie szeroka pomiędzy uszami. Czoło widziane z przodu i z boku jest nieco wypukłe i bez, lub jedynie ze słabo zaznaczoną bruzdą środkową.
Stosunek mózgowio - do trzewioczaszki wynosi 50 % do 50 %. Szerokość mózgowioczaszki odpowiada w przybliżeniu długości mózgowioczaszki. Mózgowioczaszka (patrząc od góry) zwęża się równomiernie od uszu aż do nasady nosa ze skośnie przebiegającym, niezbyt silnie wykształconym przełomem czołowym i przechodzi w klinowato przebiegającą trzewioczaszkę (kufę). Szczęka i żuchwa są silnie rozwinięte.
Grzbiet nosa prosty, siodło lub wygarbienie są niepożądane. Wargi są napięte, dobrze przylegające o ciemnym wybarwieniu.
Płytka nosowa musi być czarna.
Uzębienie musi być silne, zdrowe i kompletne (42 zęby zgodnie z wzorem zębowym). Owczarek niemiecki ma zgryz nożycowy, tzn. siekacze musza zachodzić za siebie nożycowo od środka, przy czym siekacze szczeki wychodzą nożycowo przed siekacze żuchwy. Zgryz cęgowy, tyłozgryz i przodozgryz są wadliwe, jak również większe przerwy pomiędzy zębami (układ z lukami międzyzębnymi). Wadliwa jest również prosta linia zębowa siekaczy. Kości szczeki muszą być silnie rozwinięte, aby zęby mogły być głęboko osadzone w listwie zębowej.
Oczy: średniej wielkości, w kształcie migdału, osadzone lekko skośnie, nie wyłupiaste , o barwie dostosowanej do umaszczenia. Spojrzenie żywe, spokojne, świadczące o pojętności.
Uszy: Owczarek niemiecki ma uszy stojące o średniej wielkości, które noszone są prosto i jednakowo skierowane (nie ściągnięte w bok), są one zakończone w szpic i małżowinami ustawione do przodu. Uszy miękkie lub wiszące są wadliwe. Uszy noszone położone przylegająco do tylu w czasie ruchu lub w stanie spoczynku nie są wadliwe.

Szyja:
Szyja powinna być silna, dobrze umięśniona i bez nadmiernego nadmiaru skóry (podgardle). Ułożenie pod kątem do korpusu (w poziomie) wynosi ok. 45 %.

Korpus:
Górna linia przebiega bez widocznych przerw od nasady szyi poprzez dobrze ukształtowany kłąb i przez całkiem lekko opadający względem poziomu grzbiet aż do lekko opadającego zadu. Grzbiet jest sztywny, silny i dobrze umięśniony. Lędźwie są szerokie, silnie ukształtowane i dobrze umięśnione. Zad powinien być długi i lekko opadający (ok. 23 ° względem linii poziomej) i bez przerywania linii górnej przechodzić w osadzenie ogona.
Pierś powinna być wyraźnie szeroka, dolna część piersi możliwie długa i wybitna. Głębokość klatki piersiowej powinna wynosić około 45 % do 48 % wysokości w kłębie.
Żebra powinny wykazywać umiarkowane uwypuklenie, klatka piersiowa beczkowata jest równie wadliwa jak i z płaskimi żebrami.

Ogon:
Ogon sięga co najmniej do stawu skokowego, jednak nie poza środek śródstopia. Od spodu jest nieco obficiej uwłosiony i noszony jest miękkim łukiem, przy czym w podnieceniu i w ruchu może być noszony bardziej podniesiony, ale jednak nie powyżej linii poziomej. Zabrania się operacyjnych korektur.

Kończyny:
Kończyny przednie:
Kończyny przednie widziane z boku są proste, widziane z przodu absolutnie równoległe.
Łopatka i ramię są jednakowej długości i poprzez silne umięśnienie ściśle przylegają do korpusu. Kąt łopatki i ramienia wynosi w wypadku idealnym 90°, a z reguły do 110°.
Łokcie zarówno na stój jak i w ruchu nie mogą być ani odstające ani wklęśnięte. Przedramiona widziane z boku są proste i wzajem do siebie absolutnie równoległe, suche i silnie umięśnione. Śródręcze ma długość około 1/3 przedramienia i znajduje się pod kątem 20° do 22° względem niego. Zarówno zbyt skośnie stojące śródręcze (więcej niż 22°) jak i zbyt stromo stojące śródręcze (mniej niż 20°) ogranicza użytkowość, szczególnie w zakresie wytrzymałości.
Łapy sa okrągławe, dobrze zamknięte i uwypuklone, opuszki twarde, ale nie szorstkie. Pazury silne i o ciemnej barwie.
Kończyny tylne:
Kończyny tylne ustawione są nieco do tyłu, przy czym kończyny tylne widziane od tyłu stoją równolegle względem siebie. Udo i podudzie są w przybliżeniu tej samej długości i tworzą kąt około 120°, uda są silne i dobrze umięśnione.
Stawy skokowe są silnie ukształtowane i sztywne, śródstopie stoi pionowo pod stawem skokowym.
Łapy są zwarte, lekko uwypuklone, opuszki twarde i o ciemnej barwie, pazury silne, uwypuklone i również o ciemnej barwie.

Aparat ruchu:
Owczarek niemiecki jest kłusakiem. Kończyny muszą być tak dopasowane do siebie co do długości i kątowania, aby bez znacznej zmiany linii grzbietu kończyny tylne mogły sięgać aż pod tułów, a kończyny przednie powinny równie daleko sięgać w przód. Każda skłonność do przekątowania kończyn tylnych zmniejsza sztywność i wytrzymałość, a zatem użytkowość. Przy prawidłowych proporcjach budowy i kątowania uzyskuje się pokrywający przestrzeń, płasko nad ziemią działający aparat ruchu, który umożliwia wrażenie niezmordowanego ruchu w przód. Przy wysuniętej do przodu głowie i lekko poniesionym ogonie uzyskuje się przy spokojnym kłusie lekko drgającą, ale nie przerywaną linię przebiegającą od szczytów uszu poprzez kark i grzbiet, aż do końca ogona.

Skóra:
Skóra jest (luźno) dolegająca, ale jednak bez tworzenia fałd.

Okrywa włosowa:
Jakość włosa:
Prawidłowa okrywa włosowa owczarka niemieckiego to twardy włos z podszerstkiem. Włos okrywowy powinien być możliwie gęsty, właściwie twardy i dobrze przylegający. Na głowie włącznie z wnętrzem uszu, na przednich częściach kończyn, łap i palców nieco dłuższy i gęściejszy. Na tylnych częściach kończyn włos przedłuża się, aż do stawów śródręcza wzgl. do stawów skokowych, na tylnych częściach ud tworzy umiarkowane portki.

Umaszczenie:
Czarne z czerwonobrązowym, brązowym, żółtym do jasnoszarego podpalaniem. Czarne lub szare jednobarwne, z szarymi lub ciemniejszymi przesianiami, czarnym czaprakiem i maską. Dopuszczalne, ale niepożądane są nieznaczne, małe białe znamiona na piersi, jak również jasne części wewnętrzne. Płytka nosowa we wszystkich rodzajach umaszczeń musi być czarna. Brak maski, jasny do rażącego kolor oczu oraz jasne do białych znakowań na piersi i częściach wewnętrznych, jasne pazury i czerwoną końcówkę ogona należy oceniać jako braki pigmentacji. Podszerstek wykazuje lekkie szare ubarwienie.

Umaszczenie białe jest niedopuszczalne.

Wielkości / wagi:

Psy:
- Wysokość w kłębie 60 cm do 65 cm
- Waga 30 kg do 40 kg
Suki:
- Wysokość w kłębie 55 cm do 60 cm
- Waga 22 kg do 32 kg

Jądra: psy powinny mieć dwa wyraźnie normalnie rozwinięte jądra, które znajdują się całkowicie w worku mosznowym.

Wady:
Każda odchyłka od podanych powyżej punktów powinna być uważana za wadę, której ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tej odchyłki.

Wady ciężkie:
Odchyłki od powyżej opisanych cech rasy, które znacznie zmniejszają użytkowość.
Wady uszu: osadzenie uszu nazbyt z boku za nisko, uszy kłapiące, tarczowe ustawienie uszu, uszy nie sztywne.
Znaczne braki pigmentu.
Znaczne wady w ogólnej zwartości.
Braki zębowe
Wszystkie odchyłki od zgryzu nożycowego i wzoru zębowego, o ile nie chodzi o wady dyskwalifikujące (patrz dalej).

Wady dyskwalifikujące:
a) Słabe usposobienie, psy agresywne i słabe nerwowo
b) Psy z wykazana „ciężką dysplazją”
c) Monorchidy i kryptochidy oraz psy z wyraźnie nierównymi wzgl. skarłowaciałymi jądrami
d) Psy ze zniekształconymi uszami wzgl. wadami ogona.
e) Psy zdeformowane, ułomne
f) Psy z brakami zębowymi:
1 raz przedtrzonowiec 3 i inny ząb, lub 1 kieł, lub 1 przedtrzonowiec 4, lub 1 trzonowiec 1 wzgl. trzonowiec 2, lub łącznie 3 lub więcej zębów.
g) Psy z brakami żuchwy:
tyłozgryz większy niż 2 mm
przodozgryz
zgryz cęgowy w całym obszarze siekaczy
h) Psy niedorośnięte, lub przerośnięte o więcej niż 1 cm
i) Albinizm
j) Kolor włosów biały (także przy ciemnych oczach i pazurach)
k) Włos kosmaty (długi, miękki nie ściśle przylegający włos okrywowy z podszerstkiem, chorągiewki na uszach i kończynach, puszyste portki i puszysty ogon z tworzeniem chorągiewki u dołu)
l) Włos długi (długi, miękki włos kryjący bez podszerstka, najczęściej dzielący się na środku grzbietu, chorągiewki na uszach i kończynach i na ogonie).