Atlas psów - lista ras: Foksterier krótkowłosy

Foks to taki typowy terier, słodki aniołek, ale też trochę półdiable. Procentowość tego diabła może być wyjściowo różna i raczej maleje z wiekiem.
Od każdego nabywcy foksteriera można usłyszeć, jakie to jego pies nie robi miny i oczy aniołka, najczęściej zagłodzonego oczywiście! Który może w każdej chwili paść, jak nie dostanie tego kotleta ze stołu...
W przeciwieństwie do procentu diabelstwa, procent żebractwa wzrasta wraz z wiekiem. Foks, który nawet za młodu mógł żyć na kilku chrupkach karmy i marchewce, teraz staje się żarłaczem białym... w łatki.

Foksterier krótkowłosy jak najbardziej nadaje się do bloku, ponieważ jest to pies, który chce wszędzie chodzić z człowiekiem. Spacery i wszelkie wojaże to jego żywioł. Więc nie ważne, czy jest zostawiony w mieszkaniu, czy w domu z ogródkiem i tak uważa, że jest porzucony ;) Nie jest to pies, który pójdzie do drugiego pokoju i się położy, zawsze chce mieć swojego człowieka na oku, bo może zaraz przecież być potrzebny.
Czyli jak wbijamy na poziomie ziemi gwóźdź młotkiem, to trzeba uważać na foksi nos pomocnika... ;)
Poza tym umie postawić na swoim, więc sposobem trzeba go przechytrzać.
Trzeba być w tym inteligentnym, bo inaczej nas przerobi niczym cwany 3-latek.
Foksterierem krótkowłosym był przecież bajkowy Reksio.

Polecam książkę Trzech panów w łódce (nie licząc psa) - Jerome K. Jerome. Angielska komedia o dżentelmenach wyruszających na spływ Tamizą, oczywiście z towarzyszącym im foksem. Dużo oddaje o specyfice tej rasy w humorystyczny sposób. Nie musi trafić się akurat taki foks jak Montmorency z książki, ale może ... więc lepiej przeczytać i przygotować się.

Foksteriery z linii hodowlanych dostępnych w Polsce rzadko chorują, czasem w podeszłym wieku (>10lat) występują nowotwory. W niektórych zagranicznych liniach hodowlanych, zdarzają się niestety problemy z tarczycą oraz z rzepkami - luźnymi lub czasem w najgorszych przypadkach ich brakiem.
Poza szczepieniami raz w roku, odrobaczaniem raz na jakiś czas (w zależności od miejsca zamieszkania) i systematycznym zakraplaniem preparatem odstraszającym kleszcze, raczej nie ma powodów do odwiedzin u weterynarza.

Nie wymagają specjalnych pielęgnacji szaty. Jeśli się w czymś nie wytaplają, nie trzeba ich nawet kąpać. Foks jest zwykle biały i nawet jak się wybrudzi w piachu na mokro, to zaraz wysycha i wszystko z niego spada (oczywiście w formie mikro piaskownicy na podłodze, lub gorzej - kanapie).

Przy złej pogodzie, deszczu czy śniegu, wystarczy po powrocie do domu przetrzeć łapki wilgotną szmatką.
Foksteriery strzyże się przed wystawami. Należy odwiedzić groomera, który zna specyfikę rasy, i wie gdzie podgolić, a gdzie zostawić futro nienaruszone. Generalnie skraca się włos na szyji, froncie (aby uwydatnić długą szyję i linie frontu), na policzkach aż pod uszy (aby wysmuklić mózgoczaszkę) oraz na ogonie (powinien wizualnie być szerokości nogi), pupie i tylnich nogach od zewnętrznej strony (dbając przy tym o uwydatnienie kątowania kończyn tylnich). Można również dociąć futerko na palcach do krótkich pazurków, aby optycznie zmniejszyć łapkę (piąstkę).

Żywienie foksterierów obecnie nie stwarza problemów. Do mniej więcej roku, najlepiej półtora roku czasu powinny jeść karmę z wysokiej półki dla ras małych - najpierw szczeniąt (do 7-8 miesiąca życia), następnie dla dorosłych psów.
Patrząc na tabelę żywieniową, powinien jeść tyle, ile pokazuje miara co do wieku i wagi - lub mniej! To bardzo ergonomiczna rasa - jeśli karma jest dobrej firmy, zbilansowana, dobrze się wchłania, nie trzeba podawać jej więcej. Może to powodować otyłość. Nie należy podawać żadnych suplementów witaminowych, które tylko i wyłącznie powodują nadmierny wzrost foksterierów oraz zwiększają ryzyko postawienia uszu.