Atlas psów - lista ras: Spaniel kontynentalny miniaturowy Papillon

 

Spaniel kontynentalny miniaturowy Papillon


Dane ogólne
Długość życia: 15-18 lat
Pies wzrost: 24-28 cm
Pies waga: 2,5-4,5 kg
Suka wzrost: 24-28 cm
Suka waga: 2,5-5 kg


Informacje o rasie
Opis rasy »
Hodowcy »
Reproduktory »
Ogłoszenia - szczeniaki/psy »
Porady i artykuły »
Mini galeria
Galeria zdjęć »
Filmy »

Cechy tej rasy:



Wzorzec rasy:

Wzorzec FCI nr 77 /06. 04. 1998/, wersja angielska

SPANIEL KONTYNENTALNY (Epagneul nain continental)
POCHODZENIE: Francja, Belgia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 17.09.1990.
KLASYFIKACJA: Psy ozdobne.
KLASYFIKACJA F.C.I.: Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 9 Ozdobne spaniele kontynentalne.
Nie podlegają próbom pracy.


WRAŻENIE OGÓLNE: Mały, luksusowy, ozdobny spaniel, prawidłowo i harmonijnie zbudowany, o długiej szacie; umiarkowanie długa kufa jest krótsza, niż czaszka.
Żywy, pełen wdzięku i zarazem mocny. Dumnie obnosi się w płynnym, eleganckim ruchu. Długość ciała spaniela kontynentalnego przekracza nieco jego wysokość.

GŁOWA:
Proporcjonalna względem tułowia; proporcjonalnie lżejsza i krótsza, niżu spanieli dużych i średnich.
ODCINEK MÓZGOCZASZKI:
Czaszka: Niezbyt zaokrąglona – zarówno z profilu, jak i z przodu.
Bywa, że widoczny jest delikatny zarys bruzdy czołowej.
Stop : Wgłębienie wyraźnie zaznaczone. U cięższych psów, wgłębienie to jest mniej wyraźne, jednak zaznaczone. U bardzo małych psów stop jest wyraźnie zaznaczony, nigdy jednak nie tworzy gwałtownego przełomu.
ODCINEK TWARZOCZASZKI:
Nos: Mały, czarny, okrągły, lecz nieco spłaszczony w górnej części.
Kufa : Krótsza, niż czaszka, delikatna, zwężająca się i nie wklęsła na bokach; nie może być zadarta ku górze..
Grzbiet nosa : Prosty.
Wargi: Mocno pigmentowane, cienkie i suche.
Szczęka/
Żuchwa/Zęby: Zęby dość mocne; zamykające się ściśle w normalnym zgryzie.
Język: Nie może być widoczny. Język stale widoczny lub nie chowany pod wpływem dotyku palcem jest wadą.
Oczy: Dość duże, szeroko otwarte, w kształcie dużych migdałów; nie wypukłe, osadzone dość nisko; wewnętrzny kąt oka znajduje się na przecięciu linii czaszki i kufy. Ciemnej barwy, bardzo wyraziste, powieki mocno pigmentowane.
Uszy: Dość delikatne, ale mocne. Niezależnie od tego, czy uszy są stojące, czy wiszące, w dotyku chrząstka nie może mieć zbyt ostrego zakończenia. Uszy są osadzone dość daleko w tyle głowy – wystarczająco daleko od siebie, by ukazywać lekko zaokrąglony kształt czaszki.
• Odmiana z wiszącymi uszami, zwana PHALÈNE. Ucho w spoczynku jest osadzone wysoko – znacznie wyżej, niż linia oka; wiszące, a jednak dość ruchome. Porośnięte falistym włosem, który może być dość długi – nadaje to psu ładny wygląd.
Odmiana ze stojącymi uszami, zwana PAPILLON. Ucho osadzone wysoko; małżowina uszna szeroko rozwarta i
skierowana na bok. Wewnętrzna krawędź ucha tworzy z linią poziomą kąt ok. 45°. W żadnym przypadku ucho nie może być uniesione prosto do góry, w sposób charakterystyczny dla szpica – jest to zdecydowanie niedopuszczalne. Wnętrze małżowiny okryte delikatnym włosem, również falistym. Najdłuższe włosy sięgają nieco poniżej krawędzi ucha; zewnętrzna powierzchnia ucha jest natomiast pokryta wiszącymi frędzlami, sięgającymi daleko poza krawędź ucha.
Wynikiem krzyżowania tych dwóch odmian jest często pies o półstojących uszach z załamanymi końcami – ten pośredni sposób noszenia ucha jest poważnym błędem.

SZYJA: Średniej długości; kark nieco łukowaty.

TUŁÓW:
Górna linia: Nie jest ani zbyt krótka, ani wypukła, ani też łękowata, jednak że nie jest też zupełnie płaska.
Lędźwie: Mocne i lekko wysklepione.
Klatka piersiowa: Szeroka, dość głęboka.
Obwód klatki piersiowej, mierzony między dwoma ostatnimi żebrami, musi być w przybliżeniu równy wysokości w kłębie.
Żebra dobrze wysklepione.
Brzuch: Nieco podciągnięty.

OGON: Osadzony dość wysoko; dość długi; bujne frędzle tworzą piękne pióro. Gdy pies jest w ruchu, ogon ma być uniesiony wzdłuż linii grzbietu i zawinięty; koniuszek może dotykać zadu; nigdy nie może być zakręcony; nie może też leżeć płasko na grzbiecie.

KOŃCZYNY: Nogi proste, solidne lecz delikatne. Pies nie może sprawiać wrażenia zbyt wysokiego na nogach. Oglądane z przodu lub z tyłu kończyny są ustawione równolegle.
KOŃCZYNY PRZEDNIE
Łopatki: Dobrze rozwinięte; dobrze związane z tułowiem.
Kość ramieniowa: Długości odpowiadającej długości łopatki; normalnie ukątowane i dobrze związana z łopatką; dobrze przylegająca do tułowia.
Nadgarstki: Wyraźnie widoczne z profilu.
KOŃCZYNY TYLNE
Staw skokowy: Normalnie ukątowany.
ŁAPY: Dość długie, zwane „zajęczymi”, pewnie oparte na opuszkach.
Mocne pazury, preferowane czarne, jaśniejsze u psów o brązowej lub białej szacie (białe pazury u psów białych lub z białymi kończynami nie stanowią błędu, jeśli poza tym pies jest dobrze pigmentowany).
Palce mocne, o twardych opuszkach. Między palcami bogate owłosienie, wystające przed palce i tworzące zakończenie łapy.
CHÓD/RUCH: Dumny, swobodny, lekki i elegancki.

SZATA: Bez podszycia, bujna, lśniąca, falista (nie należy mylić z lokowatą), nie miękka, lecz nieco twarda w dotyku, z jedwabistym połyskiem. Sierść ułożona płasko, włos dość delikatny, lekko uniesiony przez pofalowanie. Szata podobna, jak u ozdobnego angielskiego spaniela , jednak znacznie różni się od szaty pekińczyka; nie może również przypominać szaty szpica. Włos na głowie, kufie, przedniej części nóg i poniżej stawu skokowego jest krótki. Na tułowiu włos średniej długości, dłuższy na szyi – tworzy kryzę i żabot, opadając falami na klatkę piersiową; tworzy frędzle na uszach i
tylnych partiach kończyn przednich; tył ud bujnie okryty miękkim włosem, tworzącym portki. Między palcami mogą być niewielkie kępki włosów, które mogą nieco wystawać, pod warunkiem, że nie powoduje to ciężkiego wyglądu łap, a raczej nadaje im wygląd subtelny, wydłużając je. U niektórych przedstawicieli rasy w dobrej kondycji włos osiąga długość 7,5 cm w kłębie, natomiast frędzle na ogonie – 15 cm.

MAŚĆ: Dopuszczalne są wszelkie maści na białym tle. Na tułowiu i nogach biel musi dominować. Mile widziana biel na głowie, w postaci mniej lub bardziej szerokiej strzałki. Na dolnej części głowy dopuszczalne białe znaczenie, jednak biel jako dominująca barwa głowy, stanowi wadę. We wszystkich przypadkach wargi, powieki, a
zwłaszcza nos, muszą być pigmentowane.

WYSOKOŚĆI CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość w kłębie: Około 28 cm.

Waga : dwie kategorie :
1.
Mniej, niż 2,5 kg dla psów i suk.
2
Od 2,5 do 4,5 kg dla psów i od 2,5 do 5 kg da suk.
Minimalna waga : 1,5 kg.

WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
• Płaska, jabłkowata i wypukła czaszka, jak u angielskich ozdobnych spanieli.
• Zbyt mocno lub zbyt słabo zaznaczony stop.
• Nos innej barwy, niż czarna.
• Garbonos lub wklęsły grzbiet kufy.
• Depigmentacja warg.
• Tyłozgryz i – szczególnie – przodozgryz.
• Małe, zbyt okrągłe, wyłupiaste oczy, jasnego koloru, ukazujące białka, gdy pies patrzy prosto przed siebie.
• Depigmentacja obwódek powiek.
• Karpiowaty lub łękowaty grzbiet.
• Zakręcony lub leżący płasko na grzbiecie ogon, opadający na jedną stronę(tzn. kość ogonowa, nie zaś frędzle, które – ze względu na swą długość– opadają w lokach).
• Wygięte przednie kończyny.
• Pogrubiałe nadgarstki.
• Słabe kończyny tylne.
• Tylne kończyny, widziane z tyłu, odchylone od linii pionowej w stawach kolanowych i łapach.
• Pojedynczy lub podwójny palec szczątkowy na tylnych kończynach jest niepożądany i stanowi wadę; należy je więc usuwać.
• Łapy zbieżne lub rozbieżne.
• Pazury nie dotykające podłoża.
• Uboga szata, miękka lub puszysta; włosy stojące prosto lub
proste same w sobie; wełnista sierść i podszycie wskazują na krzyżowanie ze szpicem.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub nadmierna nieśmiałość.
• Nos różowy lub w różowe plamy.
• Przesadny prognatyzm, przodozgryz lub tyłozgryz posunięte tak dalece, że siekacze nie stykają się ze sobą.
• Porażenie języka lub język stale widoczny.
Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.
Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.
Anna Schellenberger
Hodowla "Amber Beauty"


Mini galeria