Atlas psów - lista ras: Bulterier miniaturowy

Jaki naprawdę jest mini bullik?
Bulteriery miniaturowe to fascynujące psy, wobec których nie można pozostać obojętnym. Łączą w sobie zdecydowany, niezależny, momentami uparty charakter bulteriera standardowego z temperamentem średnich terierów. Są wiecznie w ruchu, wiecznie w poszukiwaniu nowych przygód, małe, ale nieposkromienie ciekawskie. Minibulliki, które znam, i które tak mnie fascynują od lat, to pozytywne nerwusy, mali ‘zakręceni’ wariaci, którzy kochają swoją rodzinę całym wielkim ‘bulterierzym’ sercem. Ale to też psy zdecydowanie nie dla każdego. Mimo małych rozmiarów większość nie zadowoli się życiem kanapowca, ale aktywnie będzie spędzać czas, przemeblowując nasze mieszkanie według własnego gustu i upodobań. Również, jeśli szukamy psa, który będzie łatwy do ułożenia i słuchający nas zawsze i wszędzie, bullik z pewnością taki nie jest. Jednak, jeśli lubimy aktywne spędzanie czasu, długie spacery, zaakceptujemy niesforność bullików, temperament i charakter, i jednocześnie mamy na tyle duże poczucie humoru, że wracając do domu gdzie właśnie przeszedł tajfun zwany mini bullikiem, jesteśmy w stanie z tego się śmiać, to znaczy, że miniuś jest psem dla nas:)))

Wygląd:
Bulterier miniaturowy powinien być dokładną pomniejszoną kopią swojego standardowego kuzyna. Nawet oficjalny standard rasy obie odmiany wzrostu mają wspólny, a dla miniatur dodana jest tylko jedna fraza: wzrost nie powinien przekraczać 35,5cm w kłębie.
Cechą wspólną dla obu odmian bulli, która odróżnia je od innych psów, jest piękna charakterystyczna głowa – jajowata, z maleńkimi skośnymi oczami i niewielkimi trójkątnymi uszami. Wiele osób opisuje, iż głowa bulla ma być jak piłka do rugby- jajowata i dobrze wypełniona z profilu i od frontu. Głowa ma być osadzona na zwartym dobrze umięśnionym ciele. Bulliki, tak jak standardy, nie mają określonych limitów wagi w standardzie rasy, ale tak jak więksi kuzyni, powinny sprawiać wrażenie maksymalnego wypełnienia przy danym wzroście. Istotne, i trudne do osiągnięcia u miniatur, jest znalezienie odpowiedniej równowagi pomiędzy miniaturyzacją a zachowaniem odpowiednich proporcji ciała, w tym szczególnie uniknięciem cech karłowatości- nadmiernego skrócenia łap czy nadmiernego wydłużenia ciała.
Wymagania, co do szaty i kolorów, są identyczne jak dla bulla standardowego- miniatury mogą być białe, białe ze znaczeniami, pręgowane, czarne-pręgowane, trikolorowe oraz rude. Psy kolorowe muszą mieć więcej koloru niż bieli. Jedyne niepożądane kolory dla bullików to wątrobiany i błękitny.
Zdrowie:
Mini bulle są generalnie zdrowymi psami, jednak trapią je problemy charakterystyczne dla rasy. Najpoważniejszą z chorób trapiących bulteriery miniaturowe jest pierwotne zwichnięcie soczewki (primary lens luxation- pll). W przeszłości była to ciężka choroba, zazwyczaj kończąca się operacją lub utratą wzroku przez psa i eutanazją. Obecnie diagnostyka jest coraz lepiej rozwinięta, dzięki czemu udaje się coraz lepiej eliminować chore psy z hodowli. Dodatkowo, regularne kontrole pozwalają wykryć chorobę w bardzo wczesnym stadium rozwoju, a nowoczesne leki łagodzą przebieg choroby i wiele przypadków kończy się tylko codziennym podawaniem psom kropli do oczu.
Inne poważne choroby typowe dla bulterierów występują bardzo rzadko wśród miniatur. Choroby serca występują wśród miniaturek, jednak znacznie rzadziej niż u standardowych kuzynów, a do tego zazwyczaj przybierają bardzo łagodną formę. Najpopularniejszym schorzeniem jest defekt zastawki serca, który przy normalnej aktywności życiowej psa może pozostać niezauważony przez całe życie i może nie wpływać negatywnie na jakość życia psa. Choroby nerek również występują wśród mini bulli, jednak trapią tylko niektóre linie hodowlane a obecnie w dużej mierze udało się to schorzenie wyeliminować wśród miniatur. Kolejnym zagrożeniem wspólnym dla mini i standardów jest głuchota i półgłuchota. Obecnie w Polsce w kilku ośrodkach dostępne są badania BAER, które w łatwy i jednoznaczny sposób określają ewentualną głuchotę lub półgłuchotę psa.
Kolejnym typowym dla bulli problemem, jednak występującym ze zdecydowanie mniejszą częstotliwością niż u standardów, są różne przypadłości skórne. Warto również, aby psy dopuszczane do hodowli były kontrolowane w kierunku wypadania rzepki.
Oczywiście oprócz wymienionych schorzeń, bulle mogą cierpieć na typowe psie choroby,
od zwykłego przeziębienia, kataru, zapalenia spojówek, po choroby odkleszczowe.
Posiadając mini bullika, psa z ogromnym temperamentem a jednocześnie odpornego na ból i niedbającego o swoje bezpieczeństwo, należy przygotować się na wizyty u weterynarza związane kontuzjami kończyn, rozcięciami skóry, połamaniami pazurów, itp.

Bulteriery i ludzie.
W stosunku do miniatur jest tyle samo uprzedzeń, co w stosunku do większych kuzynów, gdyż pomijając wzrost – obie odmiany mają być i są prawie identyczne. Jednak należy wyraźnie powiedzieć, że mini bulle kochają ludzi, uwielbiają być drapane za uchem a gości witają wylewnie i z ‘sercem na dłoni’. Mini powinny być psami aktywnymi, ale wesołymi i pozytywnymi. Zazwyczaj największym wyzwaniem dla właściciela szczeniaka bullika jest wytłumaczenie maluchowi, dlaczego nie może łasić się, radośnie podbiegać i wylizywać wszystkich ludzi dookoła.

Bulteriery i inne zwierzęta.
Miniatury zazwyczaj tolerują i akceptują bez problemu towarzyszy życia, wiele żyje w większych grupach i nie stanowi to problemu. Oczywiście, patrząc na historię rasy, zdarzają się nadal osobniki, które nie akceptują innych psów, jednak zazwyczaj takie zachowanie jest wypadkową ‘odziedziczonych genów’ i błędów wychowawczych właścicieli. Aby relacje minibullika z innymi psami układały się prawidłowo należy włożyć dużo pracy w odpowiednią socjalizację szczeniaka, oraz interweniować w razie zbyt brutalnych zabaw ze strony bullika.
Niestety nie zaufałabym miniutkowi i nie wystawiałabym jego nerwów na próbę, pozostawiając go sam na sam z ptakami, chomikami, lub innymi małymi zwierzątkami, które będą przed nim uciekać. Na widok biegnącego małego zwierzątka w minibulliku może odezwać się krew teriera i wyruszy na polowanie.

Aktywność.
Większość miniaturek to psy zdecydowanie aktywne, które nie zadowolą się krótkim spacerem dookoła bloku. Jeśli ich energia nie zostanie spożytkowana w trakcie spacerów lub zabawy często stają się nieznośne lub wymyślają sobie własne zajęcia, w tym np. przekopanie rabatek z kwiatami czy przemeblowanie w mieszkaniu. Lubią aktywnie spędzać czas wspólnie z właścicielem, wiele wprost szaleje za piłkami czy przeciąganiem się zabawkami z właścicielem. Mini bulle pod tym względem mają więcej cech typowego średniego teriera niż bulla standardowego. Z wiekiem ich aktywność spada, jednak większość zachowuje pełnię sił, witalność i miłość do piłeczek aż do późnych lat.

Wychowanie i szkolenie.
Wychowanie mini bullika pochłania wiele czasu i energii. Miniusie są bardzo pojętne i uczą się bardzo szybko, niestety również tych mniej przez nas pożądanych zachowań. Z pewnością powtarzanie ćwiczeń w ramach typowego szkolenia na psa towarzyszącego nie będzie ulubionym zajęciem dla pełnego temperamentu i energii bullika. Jednak jak każdego psa, podstaw dobrego wychowania można i należy nauczyć teriera, aby wspólne z nim życie przebiegało bez problemów. Jednocześnie należy bullikowi znaleźć zajęcie, w którym spożytkuje swoją energię, wiele bullików trenuje agility i to z sukcesami:) Jednak trzeba zdawać sobie sprawę, że miniuś to typowy terier, nawet świetne wychowanie nie oznacza, że od czasu do czasu nasz pupil nagle nie ogłuchnie, bo akurat coś super ciekawego dzieje się w krzakach.

Pielęgnacja.
Bulterier miniaturowy, tak jak jego większy kuzyn, nie wymaga żadnych szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych. Kąpiel stosownie do potrzeb, raz w miesiącu wyczyszczenie uszu i przycięcie pazurów to w zasadzie wszystko, co należy wykonywać.

Bulterier i dziecko.
Bulterier miniaturowy jest bardzo dobrym towarzyszem dla dzieci, gdyż dzieli z nimi entuzjazm i chęć poznania świata. Jednocześnie dzięki zdecydowanie mniejszym rozmiarom i wadze niż standardowi kuzyni nie jest w stanie zrobić dziecku nieświadomie krzywdy w trakcie zabawy. Należy jednak pamiętać, że wszystkie zabawy dzieci i psów powinny się odbywać pod kontrolą dorosłych, aby nie skończyły się nieszczęśliwie ani dla dzieci ani dla psów.