Atlas psów - lista ras: Welsh Corgi Cardigan

Zdaniem większości kynologów, welsh corgi cardigan to jedna z najstarszych ras psów. Psy w tym typie istniały w Europie już w okresie neolitycznym, a na Wyspy Brytyjskie przybyły około 1200 roku p.n.e. wraz z plemionami Celtów z centralnej Europy. Charakterystyczna cecha rasy - skrócone kończyny - jest rezultatem mutacji, wpływającej na wzrost kości długich. Cecha ta przydatna jest u wiejskich psów gospodarskich, szczególnie pasących krowy, które są dość powolne, a kopią wysoko - a więc ponad głową krótkonogiego psa. Walijczycy twierdzą, że corgi żyły w tym kraju "od zawsze", a w czasach legendarnych były wierzchowcami wróżek. Rzeczywiście, u rudych psów do dzisiaj widać ślady uprzęży.......

Pierwsza wzmianka o wiejskich psach z Walii pochodzi z roku 920 n.e., a znajduje się w kodeksie praw, wydanym przez króla o imieniu Hywell Dda. Jedno z praw stanowi, że za zabicie psa do pasienia krów poszkodowanemu właścicielowi należy się równowartość wołu. Walia, a już zwłaszcza jej górzyste obszary na północy, tam, gdzie znajduje się hrabstwo Cardiganshire, niemal do XIX wieku pozostawała krajem odizolowanym i mało znanym. Wiejskie psy mogły się dzięki temu zachować w niezmienionej od wieków postaci. Począwszy od połowy XIX wieku widywano je na wystawach rolniczych, jak towarzyszyły pokazywanemu na nich bydłu, ale oficjalna kynologia zainteresowała się nimi dopiero w początkach zeszłego wieku, a klub welsh corgi utworzony został w roku 1925. Początkowo skupiał on wszystkich hodowców corgi, choć oczywiste było, że psy te występują w dwóch odmiennych typach. W trzy lata później brytyjski Kennel Club uznał istnienie dwóch odrębnych ras - dłuższego i długoogoniastego welsh corgi cardigan z północy, i krótkoogoniastego welsh corgi pembroke z południa Walii.

Cardigany nigdy nie były popularne, a dzisiaj w Wielkiej Brytanii jest ich tak mało, że można wręcz niepokoić się o ich przyszłość. Znacznie lepiej jest w Skandynawii, gdzie jest ich więcej.

Welsh corgi cardigan to wydłużony, niski pies, o charakterystycznie wygiętych przednich kończynach i lekko wykręconych na zewnątrz, dużych łapach. Wzorcowy front jest cechą bardzo trudną do uzyskania i utrzymania w hodowli.

Cardigany występują w kilku umaszczeniach; najczęściej spotyka się pręgowane, rzadziej czarne podpalane, rude i niebieskie marmurkowe. Białe znaczenia występują niemal zawsze, a często są dość rozległe.

Są to psy mało wymagające, łatwe w utrzymaniu i pielęgnacji - jedyne, co im potrzeba, to szczotkowanie, i kąpiel od czasu do czasu. Właściciel musi pogodzić się z faktem, że przez większą cześć roku gubią włos, a w okresie linienia nawet bardzo. Pamiętać trzeba też, że to pies niski, ale wcale nie mały! U cardiganów częściej niż przeciętnie zdarzają się zwyrodnienia kręgosłupa i wypadnięcie dysku, toteż mieszkanie na piętrze bez windy nie jest dla nich najbardziej odpowiednie. Kiedyś wielkim problemem w tej rasie był postępujący zanik siatkówki (PRA), uwarunkowana genetycznie choroba, prowadząca do ślepoty. Na szczęście opracowano test, który ją wykrywa, toteż hodowcy mogą już dobierać pary hodowlane tak, aby wykluczyć wystąpienie klinicznej postaci PRA u szczeniąt.

Cardigan to pies inteligentny, łatwo uczący się i aktywny, toteż dobrze radzi sobie w zawodach agility. Potrzebuje sporo ruchu i - poza okresem wzrostu - karmiony powinien być rozważnie, bo łatwo tyje, a to z kolei zwiększa zagrożenie schorzeniami kręgosłupa. Wymaga konsekwentnego wychowania i socjalizacji, bo jest z natury dość nieufny wobec nowych ludzi i zjawisk, czasem nawet przesadnie. Jest bardzo przywiązany do swej rodziny i na tyle wobec niej zaborczy, że lepiej nie trzymać go w większej grupie psów, bo nie zawsze będzie żył z nimi w zgodzie.

W Polsce pierwszy cardigan zarejestrowany został w roku 1988, jednak hodowla tej rasy rozpoczęła się na dobre dopiero kilka lat temu.