Atlas psów - lista ras: Welsh Corgi Pembroke

Większość kynologów zgodna jest co do tego, że welsh corgi pembroke jest potomkiem cardigana. O ile ten ostatni należy do najstarszych ras psów, to pembroke powstały w czasach, gdy na południowym wybrzeżu Walii osiedlali się Wikingowie (VIII- X wiek n.e.). Przywieźli oni ze sobą skandynawskie pasterskie szpice, dzisiaj znane pod nazwą vallhund, u których często występowały szczątkowe ogony. One też stały się "znakiem rozpoznawczym" psów z hrabstwa Pembroke.

Pierwsza wzmianka o wiejskich psach z Walii pochodzi z roku 920 n.e., a znajduje się w kodeksie praw, wydanym przez króla o imieniu Hywell Dda. Jedno z praw stanowi, że za zabicie psa do pasienia krów poszkodowanemu właścicielowi należy się równowartość wołu. Górzysta Walia aż do XIX wieku była krajem trudno dostępnym, toteż obydwie odmiany miejscowych psów wiejskich zachowały się w czystej formie. Opowiadano legendy o ich pochodzeniu - miały być wierzchowcami żyjących w lasach wróżek; rzeczywiście, u psów rudych do dzisiaj widać ślady uprzęży...... Z południa Walii niedaleko już do Anglii, która w XIX wieku stała się atrakcyjnym rynkiem zbytu na walijskie bydło i gęsi. Całe stada przepędzane były na znaczne odległości, a niezastąpionymi pomocnikami w zaganianiu i pilnowaniu były corgi. Oficjalna kynologia zainteresowała się tymi psami dopiero w początkach zeszłego wieku, a klub welsh corgi utworzony został w roku 1925. Początkowo skupiał on wszystkich hodowców corgi, choć oczywiste było, że psy te występują w dwóch odmiennych typach. W trzy lata później brytyjski Kennel Club uznał istnienie dwóch odrębnych ras - dłuższego i długoogoniastego welsh corgi cardigan z północy, i krótkoogoniastego welsh corgi pembroke z południa Walii.

Wielka kariera pembroków, które przez lata należały do najpopularniejszych ras w Wielkiej Brytanii, jest zasługą Królowej Elżbiety II. Pierwszego psa tej rasy dostała od ojca w latach trzydziestych, i do dzisiaj corgi stale Jej towarzyszą. Pewnie dzięki temu stały się nieporównanie bardziej znane i liczne od cardiganów, choć ostatnio także i u nich obserwuje się wyraźny regres.

Pierwszy welsh corgi pembroke zarejestrowany został w Polsce w roku 1979, a od tego czasu wyhodowano w naszym kraju juz. kilkaset szczeniąt.

Pembroke to aktywny, inteligentny, bardzo samodzielny i pewny siebie pies. Inaczej nie mógłby sobie poradzić ze stadem bydła! Wymaga bardzo konsekwentnego wychowania - musi dokładnie, i to od małego, wiedzieć, co mu wolno, a czego nie, bo inaczej stać się może prawdziwym domowym terrorystą. Pembroke nie boi się niczego, jest nawet dosyć zadziorny, toteż od małego trzeba go jak najczęściej wyprowadzać tam, gdzie spotykają się rozmaite psy, by nauczył się je dobrze tolerować. Właściwie wychowany, jest doskonałym kumplem dla aktywnych, ale nie nerwowych ludzi. Właśnie kumplem, bo sługą nie będzie nigdy.

Są to psy mało wymagające, łatwe w utrzymaniu i pielęgnacji - jedyne, co im potrzeba, to szczotkowanie, i kąpiel od czasu do czasu. Właściciel musi pogodzić się z faktem, że przez większą cześć roku gubią włos, a w okresie linienia nawet bardzo. Pamiętać trzeba też, że corgi to pies niski, ale wcale nie mały!

U rasy tej nie występują żadne specyficzne dla niej choroby, a problemy z kręgosłupem nie są częstsze, niż u innych psów. Pembroke potrzebuje sporo ruchu i rozsądnego karmienia, bo łatwo tyje.

Jest to pies niski i wydłużony, ale nie tak bardzo, jak cardigan. Inaczej niż u cardigana, przednie nogi powinny być proste, a nieduże łapy skierowane są prosto ku przodowi. Kiedyś charakterystyczną cecha rasy był szczątkowy ogon, ale cechę tę zaniedbano w hodowli, i obecnie większość szczeniąt rodzi się długimi ogonami, których w wielu krajach, a od końca 2006 roku i wielkiej Brytanii, nie wolno obcinać. Niektórym hodowcom trudno jej przyzwyczaić się do widoku pembroka z ogonem (noszonym zwykle wysoko na grzbietem), preferują więc w swoich hodowlach psy z ogonami szczątkowymi - jaka będzie przyszłość rasy pod tym względem, trudno przewidzieć. Pembroke występować może w dwóch umaszczeniach: rudym ( w odcieniach od słomkowego do intensywnej czerwieni, czasem z ciemnym nalotem) i czarnym podpalanym, najczęściej w formie czarnego siodła. Często występują białe znaczenia na głowie, nogach, piersi i szyi.