Atlas psów - lista ras: Rhodesian ridgeback

Rhodesian Ridgeback to potomek psów Hotentotów.
Korzenie dzisiejszego Rhodesian Ridgebacka sięgają głęboko, bo aż do czasów świetności starożytnego Egiptu, kiedy to z południowych granic Królestwa Egipskiego wyruszyli na trwającą tysiąc lat wędrówkę Hotentoci.
W wędrówce tej ich dobytku, bydła, owiec strzegły psy z pręgą na grzbiecie - lojalne i ogromnie przywiązane do ludzi. Z wyglądu przypominały szakala i były znacznie mniejsze od współczesnych rodezjanów.

Dzisiejszy Rhodesian Ridgeback to mocny, piękny pies, dobrze umięśniony, harmonijnie zbudowany, o symetrycznej budowie, wytrzymały i szybki.
Cechą charakterystyczną tej rasy jest pręga na grzbiecie (ridge) utworzona przez pas sierści rosnącej w przeciwnym kierunku niż na reszcie tułowia - czyli "pod włos".
Pręga ta o kształcie sztyletu powinna być widoczna, symetryczna, o dobrych proporcjach; powinna zaczynać się tuż za łopatkami tworząc tam koronę z dwoma symetrycznymi ślimakami i zwężać się w kierunku nasady ogona, kończąc się w odcinku lędźwiowym.
Pies, u którego "ridge" nie jest wyraźnie zaznaczony, nie jest uznawany za hodowlanego.

Rhodesian bez pręgi to jak Dalmatyńczyk bez kropek ;-)

Rasa ta powstała z krzyżowania psów Hotentotów z europejskimi psami myśliwskimi przywiezionymi do Afryki przez pierwszych holenderskich kolonizatorów. Jakie to były rasy? Tego nie wiadomo na 100%.
Holendrzy chcieli uzyskać psa z naturalnymi zdolnościami osaczania lwów, antylop i gepardów, a więc musiał być on szybki, zwinny i odważny, a jednocześnie lojalny wobec właściciela.
W 1922 r. w Afryce powstał Rhodesian Ridgeback Club. Pierwszy standard rasy w znacznym stopniu oparto na wzorcu dalmatyńczyka; w 1924 roku zarejestrowano pierwsze egzemplarze. Do Wielkiej Brytanii pierwszy Rhodesian ridgeback został przywieziony z Południowej Afryki w 1914 roku - był to samiec CUFF.
W 1950 roku w Ameryce Północnej, w stanie Arizona, został założony pierwszy Kennel o nazwie 'Redhouse'.

Do Polski rhodesian ridgebacki zostały sprowadzone w 1994 roku, wówczas rasa zaliczana była do VIII grupy FCI. Pierwszym zarejestrowanym przedstawicielem rasy jest Torhusets CINNAMON NDEMBELA (wł.hodowla Kananga)

Rhodesian to pies dostojny, inteligentny, ostrożny wobec obcych, ale nigdy agresywny, czy nieśmiały. Ma doskonałą pamięć, dlatego nie zapomina nieprzyjemnych sytuacji ani ludzi, którzy źle mu się kojarzą. Staje się wówczas mało wylewny i pilnie obserwuje otoczenie.
Rhodesian o prawidłowej psychice bardzo łatwo adaptuje się w nowym środowisku.
Jest lojalny wobec swojego ludzkiego stada i czuje się za nie odpowiedzialny, ale zdecydowanie jest psem jednego właściciela. Silny charakter, czasem upór i niezależność stawiają przed opiekunem konieczność konsekwentnego wychowania psa. Jasno określone zasady współżycia to klucz do sukcesu, inaczej z małego, miłego pieska może wyrosnąć czworonożny terrorysta.

Nieprawdą jest, że rodezjan nie może, czy nie powinien zostawać sam w domu. Jeśli stopniowo przyzwyczaimy psa do spokojnego czekania na nasz powrót z pracy, nie powinno być problemów - choć rzeczywiście rodezjany źle znoszą samotność. Zdecydowanie wolą spędzać czas z ukochanym człowiekiem, na ulubionej sofie - bo chociaż to psy gończe, uwielbiają luksus i wygodę. Niewybaczalne jest trzymanie psów w kojcach, na stałe odizolowanych od domowników. Chociaż z natury rodezjan nie jest psem agresywnym, to między samcami w obrębie rasy mogą zdarzyć się konflikty; analogicznie może dziać się w przypadku suk. Zwierzęta ze sfory będą tolerowały się nawzajem (ustalona hierarchia), ale ich stosunek do obcych psów prawdopodobnie nie będzie już tak przyjazny. Choć przedstawiciele tej rasy mają silny instynkt terytorialny, to nie są typowymi psami stróżującymi.
Rodezjan nie jest kłopotliwym domownikiem. Najczęściej przebywa na swoim posłaniu, pod warunkiem, że zapewnimy mu dużą ilość ruchu - nie zapominajmy, że to przecież wulkan energii.
Nie jest hałaśliwy, szczeka rzadko i tylko wówczas, gdy zachodzi wyraźna potrzeba.
Głos ma głęboki i donośny. Swoim zrównoważonym charakterem oraz niezwykłą wręcz cierpliwością wobec dzieci, rasa ta zjednała sobie wielu przyjaciół i pasjonatów.
Pielęgnacja rodezjana jest prosta. Psa kąpiemy tylko wtedy, gdy zachodzi taka konieczność. Systematycznie i dokładnie należy szczotkować go w okresie linienia,
najlepiej gumową rękawicą.
Żywienie RR od szczenięctwa do dojrzałości jest kosztowne. To psy szybko rosnące, dlatego trzeba podawać im dobrze zbilansowaną gotową karmę wysokiej jakości lub pełnowartościową, bogatą w minerały dietę domową. Należy brać to pod uwagę decydując się na zakup szczenięcia, ponieważ błędy żywieniowe popełnione w tym szczególnym okresie są często nie do odrobienia i rzutują na całe przyszłe życie i zdrowie naszego przyjaciela.

Pomimo iż w Polsce nie ma obowiązku prześwietlania psów tej rasy w kierunku dysplazji stawów biodrowych i łokciowych, to każdy odpowiedzialny hodowca takie badania zrobi, mając na uwadze dobro rasy. Pozwala to wykluczyć chore zwierzęta z reprodukcji, bo
przecież nie każdy pies, czy suka musi mieć potomstwo.
Oczywiście nie należy demonizować. Rasa uchodzi za zdrową, ale żeby taką pozostała konieczny jest przemyślany i odpowiedzialny dobór rodziców przyszłych szczeniąt. Dlatego decydując się na zakup rodezjana, warto wybrać sprawdzoną, renomowaną hodowlę.