Atlas psów - lista ras: Nowofundland

Nowofundland

Wzorzec FCI nr: 50

Kraj pochodzenia: Kanada
Patronat: FCI
Data opublikowania obowiązującego wzorca: 29. 10. 1996
Przeznaczenie: Pies zaprzęgowy przy ciężkich ładunkach, pies do pracy w wodzie.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 2.2 Molosy, typ górski. Nie podlegają próbom pracy.

Krótki rys historyczny: Rasa pochodzi z Nowej Fundlandii, powstała w wyniku skrzyżowania rodzimych psów z dużym, czarnym psem do polowań na niedźwiedzie, który pojawił się wraz z Wikingami po 1100 roku. Wraz z osiedleniem się europejskich rybaków na wyspie, do odświeżenia i ukształtowania się rasy, przyczyniło się wiele nowych ras psów, ale najważniejsze cechy charakterystyczne pozostały niezmienione. Po rozpoczęciu kolonizacji wyspy w roku 1610, nowofundland był już w pełni utrwaloną rasą, zarówno pod względem morfologicznym jak i swych cech charakteru. Pozwoliło mu to dobrze znosić skrajne, surowe warunki klimatyczne i przeciwności morza przy wyciąganiu ciężkich ładunków na ląd, a także w pełnieniu roli psa aportującego z wody i ratowniczego.

Wygląd ogólny: Nowofundland jest psem masywnym, o mocnym tułowiu, dobrze umięśniony, o dobrze skoordynowanych ruchach.

Proporcje: Zwarta budowa ciała. Długość ciała od kłębu do nasady ogona jest równa odległości od kłębu do ziemi. Odległość od kłębu do spodu klatki piersiowej jest większa niż odległość od spodu klatki piersiowej do ziemi. Suki mogą być nieco dłuższe i mniej masywne niż psy.

Usposobienie: Wyraz nowofundlanda odzwierciedla jego życzliwość i łagodność. Pełen godności, radosny i twórczy, znany ze swej niezawodnej delikatności i spokoju.

Głowa: Masywna. Głowa suki ogólnie jest podobna do głowy psa, lecz jest nieco lżejsza.
Mózgoczaszka: Szeroka, nieznacznie wysklepiona z silnie rozwiniętym guzem potylicznym. Stop: Wyraźny, nigdy stromy.
Nos: Duży, dobrze pigmentowany, nozdrza dobrze rozwinięte. Czarny u czarnych i biało-czarnych psów, brązowy u brązowych.
Kufa: Kwadratowa, głęboka i umiarkowanie krótka, bez zmarszczek, pokryta krótkim i delikatnym włosem. Kąciki warg widoczne, lecz nie nadmiernie wyraźne.
Policzki: miękkie.
Zgryz: Nożycowy albo cęgowy.
Oczy: Stosunkowo małe, głęboko osadzone, szeroko rozstawione. Powieka nie może być opadająca, odsłaniająca gałkę oczną, spojówki nie mogą być czerwone, trzecia powieka niewidoczna. Oko ciemno-brązowe u czarnych i biało-czarnych, jaśniejsze odcienie dozwolone u brązowych.
Uszy: Względnie małe, trójkątne z zaokrąglonymi końcami, dobrze osadzone w tyle głowy i płasko przylegające. Długość ucha u dorosłego psa jest taka, aby sięgało ono przy mierzeniu do wewnętrznego kącika oka.

Szyja: Silna, muskularna, dobrze związana z pasem barkowym, wystarczająco długa pozwalająca na pełną godności postawę głowy. Nie może mieć nadmiernego podgardla.

Budowa: Na wskroś masywna. Sylwetka oglądana z boku, głęboka i mocna.
Górna linia: Prosta i mocna od kłębu do zadu.
Grzbiet: Szeroki.
Lędźwie: Mocne i dobrze umięśnione.
Zad: Szeroki, nachylony pod kątem około 30 stopni.
Klatka piersiowa: Szeroka, pojemna i głęboka z dobrze rozwiniętymi żebrami.
Brzuch: Prawie prosty i nigdy podkasany.
Przód: Przednie kończyny proste i równoległe do siebie, także u psa poruszającego się stępem, albo wolnym kłusem.
Pas barkowy: Bardzo dobrze rozwinięty, łopatka dobrze związana z grzbietem i nachylona pod kątem 45 stopni do linii horyzontalnej. Łopatka wyraźnie ukośnie ustawiona.
Łokcie: Przylegające do klatki piersiowej.
Śródręcze: Nieznacznie pochylone.
Łapy: Duże i proporcjonalne do całości, okrągłe o mocnych, zwartych palcach. Skóra między palcami, występująca u wszystkich psów, u nowofundlanda jest znacznie lepiej rozwinięta. Pazury czarne u psów czarnych i biało-czarnych, kolorowe u brązowych. W przypadku białych palców, pazury nie muszą być czarne.
Kończyny tylne: Ponieważ zad w bardzo dużym stopniu pełni funkcję siły napędowej podczas ciągnięcia ładunków, pływania lub biegania, to jego budowa ma u nowofundlanda pierwszorzędne znaczenie. Miednica szeroka, mocna i długa.
Kolana: Dobrze kątowane, ale nie w ten sposób, żeby sylwetka sprawiała wrażenie przykucniętego psa.
Podudzie: Mocne i dość długie.
Stawy skokowe: Względnie krótkie, odległość ich od ziemi stosunkowo mała, równoległe do siebie, ani nie wykręcone na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Stopy: Mocne i zwarte. Wilcze pazury, jeśli są, powinny być usunięte.
Ogon: Pracuje jak ster, gdy nowofundland płynie, dlatego powinien być mocny i szeroki u nasady. W postawie ogon zwisa w dół, może być na końcu lekko zagięty, sięga do stawu skokowego lub nieco poniżej. Pies biegnący lub podekscytowany może mieć ogon uniesiony prosto ku górze i nieco zagięty, lecz nigdy zakręcony nad grzbietem, ani podkulony pod brzuchem.

Ruch: Nowofundlanda cechuje długi wykrok przednich kończyn i mocny napęd zadu, co daje wrażenie, że pies porusza się z dużą mocą, ale bez wysiłku. Nieznaczne kołysanie się grzbietu jest naturalne. Przy wzrastającej szybkości, kończyny wykazują tendencję do zbieżnego stawiania, przy czym górna linia pozostaje prosta.

Szata: Nowofundland ma wodoodporną, podwójną sierść. Włos pokrywowy umiarkowanie długi i prosty, nie lokowaty. Lekkie pofalowanie dopuszczalne. Podszerstek jest miękki i gęsty, gęstszy zimą niż latem, lecz zawsze obecny na zadzie i klatce piersiowej. Włos na głowie, kufie i uszach jest krótki i delikatny. Włosy na przednich i tylnych kończynach tworzą pióra. Ogon pokryty długim i gęstym włosem, który nie tworzy chorągwi.
Umaszczenie:
1. Czarny jest kolorem tradycyjnym. Możliwie równy i głęboki, lecz z nieznacznym "przypaleniem" dozwolony. Białe plamy na piersi, palcach i/albo na końcu ogona są dozwolone.
2. Biało-czarny kolor ma duże historyczne znaczenie dla rasy. Preferowany wzór plam: czarna głowa z białą strzałką schodzącą na kufę, czarne siodło o równej plamie i czarny zad z czarną górną częścią ogona. Pozostałe partie białe z możliwie małą ilością cętek.
3. Brązowy, podąża za barwą czekoladową lub brązu. Białe znaczenia jak u czarnego są dozwolone. Na wystawach psy wszystkich umaszczeń, oceniane są w jednej klasie.

WZROST i WAGA :
Wysokość w kłębie :
- u dorosłego psa 71 cm ( 28 cali ) ,
- u dorosłej suki 66 cm ( 26 cali ) .

Średnia Waga :
- psy 68 kg
- suki 54 kg

Duża wielkość psa pożądana, ale nie jest oceniana wyżej niż harmonijność budowy, ogólne wrażenie, mocna konstrukcja i prawidłowy ruch.

WADY: Jakiekolwiek odejście od powyższych ustaleń powinno być brane pod uwagę, a ocena błędów ma być uzależniona od stopnia ich wagi i rozmiaru.
- wysokonożność, brak masy
- ociężały wygląd, delikatny kościec
- charakter agresywny lub tchórzliwy
- wąska głowa
- kufa spiczasta lub długa
- wyraźne fafle
- oczy okrągłe, wyłupiaste, żółte, wyraźnie opadająca powieka odsłaniająca spód gałki ocznej
- grzbiet karpiowaty, miękki, łękowaty
- ogon krótki, długi, załamany, skręcony na końcu
- miękkie śródręcza, łapy ustawione do środka lub na zewnątrz, rozpostarte palce, a nie zwarte, brak dużej ilości skóry między palcami
- kończyny tylne stromo kątowane, postawa krowia lub beczkowata
- ruch skrępowany, krótki krok, ślizgające się na zewnątrz i nieprawidłowo unoszone do góry łapy, stawianie nóg na zewnątrz (ruch kraba), krzyżowanie kończyn, podczas akcji palce wykręcone na zewnątrz albo do wewnątrz, hackneyowski krok, inochód
- całkowicie otwarta sierść czyli stojąca prosto do góry, podobnie jak u chow-chow, brak podszerstka

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- usposobienie inne niż wzorcowe
- przodozgryz, tyłozgryz, żuchwa skręcona, albo nachylona do jednego boku
- krótki, gładki włos
- plamy każdego innego koloru niż białe u czarnego lub brązowego psa
- każde inne umaszczenie niż czarne, biało-czarne lub brązowe
Psy powinny mieć dwa normalne jądra umieszczone w worku mosznowym.