Atlas psów - lista ras: Owczarek staroangielski (Bobtail)

Po raz pierwszy jako rasa, owczarki staroangielskie zostały pokazane na wystawie w Anglii 1865 r., a nazwa została im nadana w 1873 r. Jednak pierwsze ich opisy sięgają szesnastego wieku, gdy po raz pierwszy pojawia się opis krótkoogoniastego„owczarskiego mastifa" pilnującego stad owiec, który zawiera cechy charakterystyczne rasy: (kosmatą, nieprzemakalną sierść, dużą głowę i nogi przednie krótsze od tylnych) Z czasem, „bobtail” (tzn. krótkoogoniasty) bo tak brzmiała jego potoczna nazwa, stał się psem wyspecjalizowanym do pędzenia stad owiec na wielkie targowiska powstając w okolicach miast.
W XIX wieku uznano przewagę szkockich psów pasterskich w pracy ze zwierzętami, a kosmate, krótkooganiaste owczarki, ze względu na nieprzeciętną urodę i zrównoważony charakter zaczęły trafiać do majątków arystokracji angielskiej. I to właśnie utytułowani hodowcy doprowadzili do uznania owczarków staroangielskich za rasę. Nazwa zaś miała świadczyć o odrębności tych psów od szkockich psów pasterskich.
W ten sposób owczarek staroangielski trafił na salony i do dziś na nich pozostał.
Dzisiejszy owczarek staroangielski, to przede wszystkim już nie bobtail. Nie zdarzają się już urodzenia psów krótkoogoniastych. Pojedyncze szczenięta urodzone ze skróconym ogonem, umierają wkrótce po urodzeniu, ze względu na towarzyszący tej cesze rozszczep kręgosłupa.
W Europie już od końca lat 80-tych zaczęto odchodzić od obcinania ogonów, a od kwietnia 2007 r. wszedł również zakaz obcinania ogonów w ojczyźnie rasy. Trwa „wojna” o ogony w Australii, a w konserwatywnej Ameryce, gdzie do ubiegłego roku uważano bobtaile z nieobciętym ogonem za nierasowe, jesienią 2006 r. po raz pierwszy zezwolono na udział w wystawie „National Speciality” europejskich „ogoniastych” psów.
Obecnie owczarek staroangielski, to tzw. „ekskluzywny pies towarzyszący”. Reprezentacyjny, długowłosy pies z obfitym podszerstkiem, o przyjaznym nastawieniu do świata, który nie zatracił swych pasterskich cech, a jako obiekt do pilnowania ma teraz ludzkie stado. W związku z tym nie odstępuje swych domowników na krok, towarzysząc im nawet w łazience.
Ze względu na swą szatę bobtail wymaga systematycznej i długotrwałej pielęgnacji. Żeby utrzymać psa w kondycji „jak na obrazku” trzeba poświęcić przynajmniej 5-6 godzin tygodniowo na szczotkowanie (nie czesanie – żeby nie wyrwać podszerstka). Gorzej jest gdy przyjdą jesienne błotniste szarugi lub wiosenne ulewy. Wtedy dochodzi jeszcze kąpanie i suszenie psa (czasami nawet 12 godzin) no i sprzątanie.... wieczne sprzątanie mieszkania z wysypującego się z włochatych łap piachu, i wszechobecnych mokrych śladów pozostawianych przez stale mokrą włochatą uśmiechniętą mordę.
Mimo, to ze względu na charakter – warto przetrzymać te uciążliwości. Można też zrezygnować z wystawowych triumfów i psa regularnie strzyc. Niezależnie od swej formy zewnętrznej będzie to zawsze doskonały towarzysz i kumpel.
Owczarek staroangielski.