Atlas psów - lista ras: Rottweiler

Rottweiler

Standard FCI nr:147
Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 06.04.2000r
Przeznaczenie: pies towarzyszący, służbowy, użytkowy.

Klasyfikacja FCI:
grupa II: Sznaucery, Pinczery, Psy Molosowate, Szwajcarskie Psy Pasterskie i inne rasy
Sekcja 2.1. Molosowate, Dogowate - ze świadectwem pracy.
Krótki rys historyczny.
Rottweiler zaliczany jest do najstarszych ras psów. Jego pochodzenie sięga czasów rzymskich. Wykorzystywany był wówczas jako pies obrończy i pasterski. Wraz z legionami rzymskimi psy wędrowały przez Alpy. Służyły do ochrony ludzi. Strzegły także stad bydła, które szło wraz z wojskiem. Do podstawowych funkcji tych psów należała również ochrona i obrona posiadłości ich panów. W okolicy miejscowości Rottweil omawiane psy spotkały się z miejscowymi egzemplarzami i nastąpiło skrzyżowanie. W mieście Rottweil nazwano te psy Rottweiler - pies rzeźnicki. Rzeźnicy hodowali ten gatunek psów ze względu na ich walory użytkowe - umiejętności pasterskie, siłę pociągową oraz cechu obrończe. Tak, z biegiem czasu, ukształtował się wybitny pies obrończy i pasterski, który znalazł zastosowanie także jako pies pociągowy w zaprzęgu. Na początku XX wieku poszukiwano odpowiedniej rasy psów dla policji. Przeegzaminowano również rottweilery. Bardzo szybko zorientowano się, że jest to pies wybitnie nadający się do zadań policyjnych. W 1910 roku Rottweiler został oficjalnie uznany jako pies policyjny. Celem hodowli jest uzyskanie potężnego psa, czarnego z dobrze, kontrastowo zaznaczonym mahoniowym podpaleniem, który mimo swej masywności odznacza się szlachetnym wyglądem i powinien być dobrym towarzyszem, psem służbowym i użytkowym.

1. Wygląd ogólny.
Rottweiler jest psem średniej wielkości lub dużym, krzepkiej budowy, ani ociężałym, ani lekkim. Jego zwarta, mocna i proporcjonalna sylwetka jest odbiciem dużej siły, zręczności i wytrzymałości.

2. Podstawowe wymiary (proporcje).
Długość tułowia od mostka do guza siedzeniowego powinna przekraczać wysokość w kłębie nie więcej niż o 15%.

3. Zachowanie się i charakter.
Zasadniczo jest przyjacielski i pokojowo usposobiony, lubi dzieci, łatwo się przywiązuje, jest posłuszny, łatwy do prowadzenia i do pracy. Jego powierzchowność zdradza wrodzone cechy, a zachowanie jest pewne siebie, wskazuje na dużą odporność nerwową i odwagę. Reaguje bardzo uważnie na bodźce z otoczenia.

4. Głowa.
4.1. Mózgowioczaszka: średniej długości, szeroka między uszami, linia czoła widziana z boku umiarkowanie wypukła. Guz potyliczny dobrze rozwinięty, ale nie nadmiernie wystający. Przełom czołowy dobrze zaznaczony.
4.2. Trzewioczaszka.
-Nos: Trufla dobrze uformowana, raczej szeroka niż okrągła , ze stosunkowo dużymi nozdrzami, zawsze czarna.
- Pysk: Kufa powinna być proporcjonalna do głowy, ani zbyt długa ani zbyt krótka. Krawędź nosowa prosta, szeroka u nasady, zwężająca się nieznacznie.
- Wargi (fafle): czarne, suche, przylegające, kąciki zwarte, możliwie ciemne, listwa zębowa możliwie ciemna.
- Szczęki: mocne, szczęka jak również żuchwa szerokie.
- Uzębienie: mocne i pełne (42 zęby), zgryz nożycowy.
- Policzki: łuki jarzmowe wyraźnie zaznaczone.
- Oczy: średniej wielkości, w kształcie migdała, ciemnobrązowe z dobrze przylegającymi powiekami.
- Uszy: średniej wielkości, wiszące, trójkątne, szeroko i wysoko osadzone. Zwrócone ku przodowi, dobrze przylegające przednią krawędzią, stwarzające wrażenie szerszej głowy.

5. Szyja.
Mocna, średniej długości, dobrze umięśniona, od łopatek wyginająca się w lekki łuk, nie otłuszczona, sucha, pozbawiona fałd skórnych i luźnego podgardla.

6. Tułów.
- Grzbiet: prosty, mocny i zwarty. Część lędźwiowa krótka, mocna i głęboka.
- Zad: szeroki, średniej długości i lekko zaokrąglony, ani całkiem prosty, ani mocno spadzisty.
- Klatka piersiowa: obszerna, szeroka i głęboka (około 50% wysokości w kłębie) z wyraźnym przedpiersiem i dobrze wysklepionymi żebrami.
- Brzuch: słabizny nie podciągnięte.
- Ogon: naturalnie opadający lub poziomo ułożony w przedłużeniu linii grzbietu, naturalnie opadający w stanie spoczynku.

7. Kończyny.
7.1. Kończyny przednie.
- Ogólnie: przednie kończyny widziane z frontu są proste i ustawione niezbyt blisko siebie. Przedramię widziane z boku jest proste.
- Łopatki: dobrze osadzone. Łopatka tworzy z poziomem kąt 450.
- Ramię: dobrze przylegające do tułowia.
- Przedramię: silnie rozwinięte, muskularne.
- Śródręcze: sprężyste, mocne, niezbyt strome.
- Łapy: okrągłe, dobrze wysklepione palce, bardzo zwarte. Opuszki twarde, pazury krótkie, czarne, mocne.
7.2. Kończyny tylne.
- Ogólnie: tylne nogi, oglądane z tyłu, są proste i osadzone niezbyt blisko siebie. W pozycji stojącej kość udowa tworzy z kością biodrową kąt rozwarty. Również kość udowa z podudziem oraz podudzie ze śródstopiem tworzą kąty rozwarte.
- Udo: dość długie, szerokie, dobrze umięśnione.
- Podudzie: długie, mocne, wydatnie umięśnione, żylaste.
- Staw skokowy: silny, dobrze ukątowany, nie stromy.
- Łapy: nieco dłuższe niż kończyn przednich, z mocnymi, zwartymi, dobrze wysklepionymi palcami.

8. Ruch.
Rottweiler jest kłusakiem. Grzbiet jest mocny, stosunkowo nieruchomy. Porusza się pewnie, harmonijnie, silnie, równym i długim krokiem.

9. Skóra.
Na głowie jest przylegająca. Nieznaczne zmarszczki mogą się pojawić ma czaszce, kiedy pies jest czymś zainteresowany.

10. Szata.
10.1. Sierść: składa się z włosa pokrywowego i podszerstka. Włos pokrywowy jest twardy, mocny, średniej długości, gęsty, przylegający. Podszerstek nie powinien wyglądać spod włosa pokrywowego. Sierść na tylnych kończynach jest nieco dłuższa.
10.2. Kolor sierści: sierść rottweilera jest czarna, mahoniowo-brązowo znaczona. Podpalenie powinno być wyraźne, dobrze odgraniczone, rozłożone na policzkach, kufie, podgardlu, piersi, łapach, również nad oczami i pod ogonem.

11. Wzrost i waga.
Wysokość w kłębie psów od 61 do 68 cm;
- 61 do 62 cm = małe,
- 63 do 64 cm = średnio-duże,
- 65 do 66 cm = duże (optymalna wielkość),
- 67 do 68 cm = bardzo duże.
Ciężar ciała ok. 50 kg.
Wysokość w kłębie suk od 56 do 63 cm;
- 56 do 57 cm = małe,
- 58 do 59 cm = średnio-duże,
- 60 do 61 cm = duże (optymalna wielkość),
- 62 do 63 cm = bardzo duże.
Ciężar ciała ok. 42 kg.

12. Błędy.
Każde odchylenie od powyższych danych musi być traktowane jako wada, w stopniu wynikającym od różnicy od przyjętej normy.
- Wygląd ogólny: lekkość, charciość, ogólne wrażenie wysokonożności, cienka kość, słabe umięśnienie.
- Głowa: typ wyżła, wąska, lekka, za krótka, za długa, ociężała, przebudowana, płaskie czoło (brak przełomu lub słabo zaznaczony stop).
- Kufa: wąska, długa lub szpiczasta, trufla rozszczepiona, krawędź nosowa łukowata lub wklęsła, trufla jasna lub łaciata.
- Wargi (fafle): fafle luźne, różowe lub cętkowane, otwarte kąciki pyska.
- Żuchwa: wąska.
- Uzębienie: zgryz cęgowy.
- Policzki: mocno wystające.
- Oczy: jasne, zbyt głęboko osadzone, zbyt duże, okrągłe, miękka powieka.
- Uszy: za nisko osadzone, ciężkie, długie, klapciaste, odchylone do tyłu, odstające, nierówno noszone.
- Szyja: zbyt długa, cienka, słabo umięśniona, z obwitym podgardlem albo luźną skórą.
- Tułów: zbyt długi, zbyt krótki, wąski.
- Grzbiet: zbyt długi, słabo związany, łękowaty, karpiowaty.
- Zad: za stromy, za krótki, zbyt prosty, zbyt długi.
- Klatka piersiowa: płaska, beckowata lub kurza. Słabo wysklepione żebra.
- Ogon: zbyt wysoko lub zbyt nisko osadzony.
- Kończyny przednie: wąsko osadzone, krzywe; sponowane łopatki; słabo zaznaczone stawy łokciowe; zbyt długie, zbyt krótkie lub strome ramię, miękkie lub strome śródręcze, nie zwarte łapy; palce zbyt płaskie, zbyt wypukłe, nie wyrośnięte, zdeformowane; jasne pazury.
- Kończyny tylne: płaski pośladek, wąska, krowia lub beczkowata postawa, za małe lub za duże kątowanie stawów, wilcze pazury.
- Skóra: pofałdowana skóra na głowie.
- Sierść: włos miękki, za krótki, za długi, falisty, brak podszerstka.
- Kolor: niewłaściwa barwa, znaczenia rozmazane, słabo zarysowane lub zbyt rozległe.

13. Wady dyskwalifikujące.
- Uwagi ogólne: eliminuje się z hodowli egzemplarze z cechami wyraźnie przeciwnym swojej płci (np. sucze samce i na odwrót).
- Uzębienie: przodozgryz, tyłozgryz, zgryz krzyżowy, brakujące premolary lub molary, brakujące siekacze, brakujące kły.
- Oczy: entropium, ektropium, żółtego koloru, o różnej barwie.
- Ogon: złamany, zwinięty, znacznie wychylony na bok w stosunku do linii grzbietu.
- Sierść: włos wyraźnie długi, sfalowany.
- Kolor: odbiegający od typowego czarnego z brązowym podpalaniem, białe plamy.
- Zachowanie się: lękliwy, bojaźliwy, tchórzliwy, bojący się strzału, złośliwy, przesadnie nieufny, nerwowy.
- N.B.: samce muszą posiadać oba jądra widoczne, dobrze wykształcone, całkowicie opuszczone do moszny.