Atlas psów - lista ras: Saarlooswolfhond

SAARLOOSWOLFHOND

Wzorzec FCI nr 311

Kraj pochodzenia: Holandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 22.01.1999
Użytkowanie: Wilczur Saarlosa nie był wyhodowany z myślą o określonej użytkowości. Ma jednak cechy, które czynią z niego oddanego i godnego zaufania psa do towarzystwa.
Klasyfikacja FCI: Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy nie wymagane.

RYS HISTORYCZNY:
Leendert Saarloos (1884-1969) był miłośnikiem natury i psów. W jego przekonaniu psy stały się jednak zwierzętami zbytnio uczłowieczonym, postanowił więc przywrócić naturalne cechy swej ulubionej rasie - owczarkom niemieckim - aby stały się na powrót prawdziwymi psami pracującymi. W tym celu skojarzył owczarka niemieckiego o imieniu Gerard van der Fransenum, reprezentującemu klasyczny typ pruski, z wilczycą Fleuri, pochodzącą z syberyjskiego podgatunku wilka europejskiego (1932). Z kojarzeń suk mieszańców z ich własnym ojcem powstała wyjściowa populacja psów, w których żyłach płynęła jedna czwarta krwi wilczej. Z nich, na drodze ostrej selekcji, powstała nowa rasa, nazwana wilczurem europejskim.
Początkowo psy te sprawdzały się w pracy przewodników niewidomych, i taką właśnie użytkowość uznano za najwłaściwszą. Jednak z czasem, w miarę zwiększania się procentu krwi wilczej w populacji, odziedziczone po owczarku niemieckim cechy, predystynujące do tej pracy, zostały zagubione, i stało się jasne, że powstał pies o cechach zwierzęcia bliskiego naturze, ale bez predyspozycji do jakiejkolwiek pracy. Rasę uznano ostatecznie w roku 1975 i nazwano wilczurem Saarloosa, co było należnym hołdem , złożonym pamięci jej twórcy.
Od tego czasu rasą tą zajmuje się Nederlandse Vereniging van Saarlooswolfhonden, który opracował niniejszy wzorzec.

WYGLĄD OGÓLNY:
Wilczur Saarloosa to pies mocnej budowy, którego wygląd (cechy budowy, ruch i szata) przypomina wilka. Ma harmonijną budowę, a choć kończyny jego są dosyć długie, to nie powinien wygląd na wysokonożnego. Wyraźny jest dymorfizm między poszczególnymi płciami.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość wilczura Saarloosa jest większa od jego wysokości. Proporcja długości mózgoczaszki do długości kufy wynosi 1 do 1.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Jest to pies żywego usposobienia, tryskający energią, z cechami niezależności i dumy. Posłuszny jest jedynie, gdy sam tego zechce; nie ma poddańczej natury. Swemu panu jest oddany i można na nim polegać w znacznym stopniu. Wobec obcych jest dosyć podejrzliwy i pełen rezerwy.
Ta rezerwa i odziedziczona po wilku skłonność do salwowania się ucieczką w nieznanej sytuacji są typowymi cechami rasy, które powinny zostać zachowane. Każdy, kto ma do czynienia z wilczurem Saarloosa, musi mieć świadomość tych cech i odnieść się do nich ze zrozumieniem. Nagłe, wymuszone zbliżenie się do psa może wzbudzić w nim przemożną, nie dającą się opanować chęć ucieczki. Gdy nie jest ona możliwa, na przykład, gdy pies trzymany jest na smyczy, może zachowywać się nerwowo.

GŁOWA:
Powinna sprawiać wrażenie wilczej, a jej wielkość powinna harmonizować z wielkością tułowia. Oglądana z góry i z boku ma kształt klina.
Charakterystyczna jest linia, którą tworzy kufa i dobrze rozwinięte łuki jarzmowe; jej to, oraz właściwemu kształtowi i pozycji oczu, głowa tego psa zawdzięcza pożądany, wilczy wygląd.
Mózgoczaszka:
Czaszka: szeroka i płaska; nie powinna być jednak nadmiernie szeroka, gdyż głowa traci wówczas pożądany kształt klina. Zarówno potylica, jak i oczodół nie powinny być wyraźnie widoczne. Łuki brwiowe płynnie przechodzą w czaszkę.
Stop: przejście od czaszki do kufy jest lekko zaznaczone.
Trzewioczaszka:
Nos: trufla nosa jest mocno pigmentowana. Grzbiet nosa prosty.
Wargi: przylegające, nie obwisłe.
Szczęka: nie powinna sprawiać wrażenia zbyt masywnej w stosunku do czaszki, bo wówczas głowa traci wilczy kształt.
Żuchwa: nie przesadnie zarysowana.
Uzębienie: Mocne szczęki stykają się w zgryzie nożycowym, który może być bardzo ciasny.
Oczy: pożądane żółte, kształtu migdała. Osadzone nieco skośnie, ani okrągłe, ani wypukłe, z dobrze przylegającymi powiekami. Wyraz czujny, pełen rezerwy, ale nie nerwowy. Oczy są bardzo ważną cechą rasy, podkreślającą jej wilczy wygląd. Właściwy wyraz może być osiągnięty tylko wtedy, gdy są jasne. W ocenie psa należy przykładać wielką uwagę do barwy, kształtu i prawidłowego osadzenia oczu. Z wiekiem jasna barwa oka może ściemnieć, ale zawsze powinno ono zachowywać żółtawy odcień; tendencja do odcieni brązu jest niepożądana.

Oko ani oczodół nie powinny wystawać z czaszki, lecz być w nie dobrze wtopione; wyraźnie widoczny oczodół, mocno zaznaczone łuki brwiowe i stop są niepożądane.
Uszy: średniej wielkości, mięsiste, trójkątne, z zaokrąglonymi czubkami,
owłosione wewnątrz. Osadzone na wysokości oczu, są bardzo ruchliwe i odzwierciedlają uczucia i emocje psa. Nie powinny być szpiczaste, ani zbyt wysoko osadzone. Z kolei uszy osadzone nisko zmieniają typowy wyraz głowy i są równie niepożądane.

SZYJA:
Sucha i dobrze umięśniona, bardzo płynnie przechodząca w linię grzbietu; równie płynna jest linia dolna szyi. Szyja bywa, zwłaszcza zimą, ozdobiona piękną grzywą. Skóra na szyi nie powinna być obfita.
Dla psów tej rasy typowe jest trzymanie szyi i głowy w kłusie niemal zupełnie poziomo.

TUŁÓW:
Długość wilczura Saarloosa jest nieco większa od jego wysokości.
Grzbiet: prosty i mocny.
Żebra: normalnie wysklepione.
Klatka piersiowa: jej dolna, płynna linia sięga co najwyżej łokcia. Od przodu klatka i odległość między nogami są umiarkowanie szerokie.
Zbyt potężna klatka piersiowa jest niepożądana, bo nie jest to budowa właściwa dla niezmordowanego kłusaka. Sylwetka powinna być raczej lekka i zdecydowanie wilcza.
Linia dolna: nieznacznie podkasana.

OGON:
Gruby, obficie owłosiony, sięgający co najmniej stawu skokowego.
Sprawia wrażenie nisko osadzonego, co podkreślone jest jeszcze przez lekkie zagłębienie w miejscu, gdzie jest osadzony. Noszony jest w kształcie szabli lub niemal prosto. W pobudzeniu i w kłusie może być niesiony trochę wyżej.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Proste i dobrze umięśnione. Kościec niezbyt ciężki, na przekroju owalny.
W zestawieniu z tułowiem wydają się dość lekkie.
Łopatki: dostatecznie szeroka i długa, normalnie ustawiona (pod kątem około 30 stopni do pionu).
Ramiona: tej samej długości, co łopatka; kąt między łopatką i ramieniem normalny, nie za głęboki.
Łokcie: dobrze przylegające do boków, ale nie wciśnięte. Właściwe wysklepienie żeber i prawidłowe ustawienie łopatki i ramienia powodują, że przednie nogi są umiarkowanie szeroko rozstawione.
Łapy: zajęcze, dobrze umięśnione i wysklepione, z mocnymi opuszkami.
Dzięki nim i mocnemu, lekko nachylonemu śródręczu, pies porusza się bardzo sprężyście. W postawie łapy mogą być zwrócone trochę na zewnątrz.
Kończyny tylne:
Miednica normalnie ustawiona, ale wydaje się bardziej nachylona z powodu nisko osadzonego ogona, co podkreślone jest jeszcze przez małe wgłębienie nasady. Kątowanie tyłu odpowiada kątowaniu frontu.
Lekki ruch, tak charakterystyczny dla rasy, zależy w największym stopniu od odpowiedniego kątowania stawów kolanowych i skokowych; jakiekolwiek nieprawidłowość są natychmiast widoczne w ruchu.
Dopuszczalna postawa lekko iksowata.
Uda: normalnej długości i szerokości, dobrze umięśnione.
Stawy kolanowe: nieprzesadnie kątowany.
Stawy skokowe: umiarkowanie kątowane. Kości i mięśnie pozwalają na optymalną ruchomość stawu.
Śródstopia: dostatecznie długie, nie za krótkie, umiarkowanie nachylone.
Łapy: dobrze wykształcona i wysklepiona.

CHODY:
Wilczur Saarlosa jest niezmordowanym kłusakiem, który swoim tempem pokonywać może bez wysiłku znaczne dystanse. Pies ten właściwie nie męczy się kłusem, w czym przypomina wilka,

Ruch jest bardzo lekki, inny od ruchu większości psów. Odpowiedni ruch zależy przede wszystkim od szczegółów budowy, a zwłaszcza od kątowania kończyn.
W swobodnym kłusie pies niesie szyję i głowę nisko, niemal poziomo, i wtedy szczególnie widać klinowaty kształt głowy i osadzenie oczu.
W typowym dla rasy, niezmordowanym kłusie krok nie jest długi, gdyż taki powodowałby znaczny wydatek energii i traciłby na lekkości.

OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść: letnia znacznie różni się od zimowej. Ta ostatnia cechuje się obfitością
podszerstka, który razem z włosem okrywowym tworzy gęstą szatę, pokrywającą całe ciało psa i tworzącym grzywę wokół szyi. Latem podszerstka jest mało, przeważa włos okrywy. Ilość podszerstka zmienia się w zależności od temperatury, ale powinno być go zawsze choć trochę.

Ważne, by cały brzuch, wewnętrzne strony ud i moszna były porośnięte włosem.
Maść: Występują następujące umaszczenia:
- wilcza i dzicza w różnych odcieniach, od jasnego po ciemne,
- płowa i brązowa, zwana „bos” (leśna),
- od jasnokremowej do białej,
- pigmentacja nosa, powiek, warg i pazurów czarna u psów maści wilczej, dziczej i białej; u kremowych, płowych i brązowych powinna być czekoladowa. Sierść jest wyraźnie jaśniejsza na spodzie ciała, wewnętrznych stronach ud i końcach portek.
- u psów szarych, dziczych, płowych i brązowych zewnętrzne strony kończyn są ciemne, ponadto występuje u nich ekspresyjna maska.

WZROST:
Wysokość w kłębie: bywa u tej rasy dość zmienna.
pies 65 - 75 cm
suka 60 - 70 cm
Dopuszczalne nieznaczne przekroczenie górnej granicy wzrostu.

WADY:
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.

Głowa:
- Oczy okrągłe lub wypukłe.
- Wyraźnie widoczne oczodoły, łuki brwiowe nie wtopione płynnie w czaszkę. Wada ta występuje zwykle razem z mocno zaznaczonym stopem i okrągłymi oczami.
- Uszy osadzone wysoko lub ostro zakończone.
- Uszy rozstawione na zewnątrz.
Tułów:
- Zbyt głęboki lub krótki.
Ogon:
- Zakręcony albo noszony nad grzbietem.
Kończyny:
- Zbyt ciężki kościec.
Okrywa włosowa:
- Barwy mało intensywne niepożądane.
- Ciemny nalot rozłożony tak, że tworzy siodło.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub nadmierna lękliwość.
- Maść inna od wzorcowej.
- Jakakolwiek agresja.
Każdy pies, wykazujący deformacje budowy lub zaburzenia charakteru, powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.