Atlas psów - lista ras: Szpic wilczy

Szpice są jedną z najstarszych ras. Określa się to, moim zdaniem dość niefortunnie, jako rasę prymitywną. Rzeczywiście wywodzi się w prawie prostej linii od psa torfowego, który od pradziejów mieszkał w ludzkich domostwach. Takich budowanych na palach. Może stąd wywodzi się jego szczególne przywiązanie do swojego terenu. Trzymał się blisko domu, bo nie miał gdzie iść a pływać zbytnio nie lubił i do dziś nie przepada za wodą. Jednak w dzisiejszym tego słowa znaczeniu nie jest to pies prymitywny. W XVII i dalszych wiekach stał się bardzo często trzymanym psem "zagrodowym". Mało wymagał, doskonale pilnował obejścia, nie napastował domowej zwierzyny. Nie miał też tendencji do kłusowania i włóczęgi. Część z tych cech pozostała w nim do dzisiaj, jednak nie polegałabym na szpicu jako na opiekunie domowego drobiu czy kotów. Chyba, że wychowa się z nimi od szczeniaka. Od połowy XX wieku hodowla szpiców wilczych poszła w dwóch kierunkach. Ten bardziej zachowawczy, preferowany przez hodowców niemieckich, polega na utrzymywaniu rasy w starym typie. Wolf starego typu to pies dość duży, o umiarkowanie bogatej szacie, wysokonożny o dość ostrym charakterze. Niestety, zmniejszająca się baza genów doprowadziła do zmniejszenia odporności psów. Wiąże się to także ze znikomym zapotrzebowaniem na niezależnego, "charakternego" stróża domostwa. Pojawiło się też wiele ras, które będąc bardziej efektowne z wyglądu a mniej konfliktowe , zajęły jego miejsce. W nieco niepokojącym kierunku idzie hodowla amerykańska a za nią niektóre hodowle europejskie. W celu poprawienia wyglądu wolfa "dolano" nieco krwi chow-chow a także euraziera /który także w genotypie ma chow-chowy/ a i szpica miniaturowego. Tak ulepszone psy mają wprawdzie bardziej "misiowaty" wygląd ale niestety kilka niepożądanych cech jak niektóre choroby odziedziczone po tych przodkach. Widać to też w budowie: zbyt niski wzrost /poniżej 45 cm/,zwłaszcza jakby zbyt krótkie przednie łapy, wydłużona sylwetka, żółtorudawe lub zbyt czarne zabarwienie a także zupełnie inna struktura włosa. Celem odpowiedzialnych hodowców jest stworzenie typu pośredniego między wolfem a keesem, przy utrzymaniu wszelkich zalet rasy. Mam nadzieję, że rasa obroni się sama a tego typu nowinki nie zagoszczą na długo w rodowodach wolfszpiców. Dla dobra rasy.
W krajach Beneluxu, wolfspitz równie dawno egzystował pod nazwą keeshound. Jednak hodowcy z tych krajów zrezygnowali z kurczowego trzymania się niemieckiego wzorca i poszli w kierunku utworzenia własnego typu Wolfa , towarzysza człowieka o miłym usposobieniu, choć nie pozbawionego swoich rasowych cech. Keeshound jest sympatyczny, dobrze toleruje dzieci i domowe zwierzątka, świetnie się szkoli. Nadal jednak zachowuje rezerwę wobec obcych i jeśli ma taka możliwość, doskonale stróżuje. Różni się tez znacząco od klasycznego wolfa urodą. Kees to niedźwiadek, grubokościsty, pełen gracji i piękny w ruchu. Ma obfitą, długą szatę, o dobrym podszerstku. Nie wymaga codziennej , nadmiernej pielęgnacji ale przed wystawą dobrze jest starannie go wyczesać . Jeśli marzymy o sukcesach na ringu ,należy oddać go w ręce fryzjera -fachowca. Nowoczesny wolfspitz- keeshound/w FCI po wielu międzynarodowych sporach/połączono te dwie odmiany rasy w jedno ,nadal jest przedmiotem wielu sporów. Dlatego na wystawach widuje się psy tak różne z wyglądu. Troską hodowców ,niezależnie, czy preferują starszy czy nowocześniejszy typ wolfa, jest zachowanie w rasie cech przodków: odporności na warunki środowiskowe, małych wymagań żywieniowych i długowieczności. Z cech psychicznych szczególnie ważna jest lojalność wobec domowników, wrodzona inteligencja /czasem wygląda to na spryt i bezczelność/,czujność i wieczna skłonność do zabawy -co można nazwać młodzieńczością usposobienia.
Wolf ma ciekawy charakter. Jeśli ma mieszkać w dużym skupisku ludzkim /bloki, osiedla/,od szczeniaka powinien być socjalizowany i przyzwyczajany do tłumu i ciągle zmieniających się warunków. Jeśli mamy dzieci, należy zaprzyjaźniać go z tłumem gości naszych milusińskich, żeby stępić w nim wolę upilnowania terenu przed obcymi. Jeśli się nudzi albo nie nauczymy go rozsądku, może być szczekliwy. Szczególnie jeśli siedzi przez wiele godzin sam w mieszkaniu. W ogrodzie sam szybko uczy się kogo należy oszczekać a kogo zlekceważyć. I nie jest uciążliwy. To pies średniej wielkości ,więc wymaga sporo ruchu, po prostu codziennych spacerów. Jak każdy pies, nie dla miłośników sportów ekstremalnych ale ludzi, którzy rozumieją, że psu też należy się porcja fizycznego wysiłku. Nie lubi przegrzanych pomieszczeń, wysokobiałkowej diety i nerwowości w życiu rodzinnym. Lubi za to ustabilizowany tryb życia, znajomy, konkretny teren, nawet jeśli to tylko ciągle ten sam park do wychodzenia na spacer i ciepły kontakt z właścicielem. Potrafi zająć się sam sobą, mieszka sobie w naszym ogrodzie i nie narzuca się specjalnie. Nie można jednak o nim zapominać. Lubi być kochany.