Pies dobrze wychowany – dekalog właściciela

To podstawa każdego psiego szkolenia. Na nic się zdadzą długie godziny ćwiczeń, jeśli pod byle pretekstem zaprzeczysz wpajanym psu regułom. Wymaganie od psa przewidywalnych zachowań, jak brak ciągnięcia na smyczy, musi być odwzorowane w naszym zachowaniu. Jeśli raz powiemy, że czegoś nie wolno, to nie wolno – pies musi wiedzieć, że jesteśmy konsekwentni, żeby tak był on sam.

Kary cielesne nie prowadzą do niczego dobrego – przekonało się o tym wielu właścicieli, którzy w zamian za bicie otrzymali od psa agresję. Jest to naturalny odruch i zachowanie psa, który – nie wiedząc skąd bierze się kara, reaguje strachem i próbuje się bronić. Karcić pupila można jedynie za pomocą odpowiednio zmodulowanego tonu głosu – jeśli zrozumie lekcję, tyle wystarczy, by wiedział, że robi źle. Bicie nie da nam posłuszeństwa – zamiast tego otrzymamy nieufność i strach.

Pies, który się nudzi, nie będzie nas słuchał – tylko urozmaicenie i atrakcje sprawią, że nasze towarzystwo okaże się bardziej atrakcyjne od ucieczki na spacerze, a wydawane komendy będą niosły ze sobą obietnicę dobrej zabawy i ciekawości. Baw się z psem, ucz go nowych rzeczy i ciągle dbaj o urozmaicenie codziennych czynności.

Podczas socjalizacji i nauki nowych rzeczy bardzo ważne jest odpowiednie dopasowanie szkolenia do potrzeb i umiejętności pupila na danym etapie życia. Intensywne zaciekawienie otaczającym nathan sulz światem można zaobserwować już o liczących trzy tygodnie maluchów, jednak ta faza wcale nie trwa długo – już w piątym tygodniu zaczyna jej towarzyszyć faza ucieczki i strachu. Ten moment powinien wykorzystać świadomy hodowca, ale jego działania powinny być kontynuowane przez nowego właściciela.

Sporo osób próbuje przeczekać trudne zachowanie pupila i łudzi się, że maluch po prostu wyrośnie z kłopotliwych czy niepożądanych rzeczy. Nic bardziej mylnego – krótki, ale bardzo intensywny czas szczenięcy to dla właściciela jedyna i niepowtarzalna szansa na oduczenie psa złych nawyków.

Odizolowanie psa od reszty stada to jedna z najgorszych rzeczy, jaka negatywnie wpłynie na jego rozwój i charakter. Brak podpatrywania zachowań dorosłych osobników, połączona z izolowaniem szczeniaka od sąsiadów i kumpli w nowym domu, odbiją się na jego braku obycia i zrozumienia zachowania psów napotkanych na spacerach. Również zapoznawanie od małego z różnymi dźwiękami i dostarczanie mu możliwie największej ilości bodźców różnego pochodzenia zaowocuje wychowaniem psa ciekawego świata i odważnego.

Uczłowieczanie zwierząt to temat, który ma coraz dalej idące konsekwencje. Nie traktuj psa jak człowieka – niezależnie od tego, jak bardzo go kochasz, nigdy nie będzie on Twoim dzieckiem. Jeśli coś nabroi – nie pocieszaj go i nie przytulaj – to tylko wzmaga lęk i utwierdza w przekonaniu, że jego reakcja jest właściwa. Wytycz psu jasne granice i ich przestrzegaj – świadomość tego, jaką pozycję w domowej hierarchii zajmuje, jest dla niego szalenie istotna.

Jeśli pies zbroi coś w domu lub na spacerze, ale konsekwencje swojego zachowania odczuje po kilku godzinach czy dniach, nie połączy tych wydarzeń w jedną całość. Dlatego też zamiast denerwować się na psa lub na niego krzyczeć – co tylko wprowadzi go w stan nieufności i niepewności – starajmy się karać go w momencie popełniania przewinienia. Później zupełnie nie ma to sensu.

Powtarzanie w nieskończoność komend w oczekiwaniu na ich wypełnienie jedynie utwierdzi psa w przekonaniu, że skoro za pierwszym razem nie trzeba było słuchać, nie trzeba tego robić również za razem dziesiątym. Krótkie, stanowcze komendy, mają być wykonywane od razu, nie po czasie – tylko wtedy będą miały odpowiednią moc.

Im wcześniej zareagujemy na psa przejawiającego agresywne zachowanie, tym większa szansa, że dzięki odpowiedniemu szkoleniu oduczy się on nieprawidłowych reakcji. Warczący i kłapiący zębami szczeniak, który łapie ludzi za nogawki w pierwszej chwili może rozbawić swoim jeszcze nieporadnym zachowaniem, ale pamiętajmy o tym, że z małego psiaka bardzo szybko wyrośnie dorosłe zwierzę, które może zrobić krzywdę. Ugryzienie psa – niezależnie od jego wielkości – to nic przyjemnego. Lepiej więc dusić w zarodku warczenie, straszenie czy podgryzanie, zanim będzie za późno na właściwą reakcję.