Atlas psów - lista ras: Gończy polski

Krótki rys historyczny
Gończy polski jest piątą polską rasą uznaną przez FCI. Wcześniej psy w typie gończego występowały przeważnie tylko na terenie Polski południowej i na Mazowszu.
Zarówno Ogar, jak i Gończy polski – pochodzą z pewnością od psów świętego Huberta, chociaż według różnych źródeł na rasę miały wpływ też inne gończe zachodnie, bałkańskie, oraz wschodnie. O polowaniach z psami w typie gończego pisano już w XVI i XVII wieku. Za czasów panowania dynastii Jagiellonów gończe były psami bardzo popularnymi. Polscy myśliwi – w zależności od ukształtowania terenu i znajdującej się na nim zwierzyny – używali psów gończych w kilku typach. W wieku XIX odróżniano już gończe od ogarów. W przeciwieństwie do Europy Zachodniej, w Polsce nie prowadzono polowań typu par force, więc psy gończe miały za zadanie napędzić zwierzynę na strzał lub w sieci. Musiały się w związku z tym wyróżniać dobrym węchem, wytrwałym gonem oraz dźwięcznym głosem. Niestety II wojna światowa oraz bardzo burzliwe czasy powojenne zniszczyły w naszym kraju prawie wszystko - również hodowle psów.
Na początku drugiej połowy XX w. (w latach 50-tych) hodowlą psów w typie ogara zajmowali się dwaj panowie w randze pułkownika Wojska Polskiego Piotr Kartawik oraz Józef Pawłusiewicz. Kartawik hodował psy sprowadzone z kresów, takie jakie hodowano w jego majątku. Były to psy większe i cięższe, o umaszczeniu czaprakowym, z kolei Pawłusiewicz – początkowo hodował swoje Ogary w Rajczy w Bieszczadach, były to psy jakie hodowano w jego rodzinie od kilku pokoleń. Psy Pawłusiewicza były lżejsze i w kolorze czarnym podpalanym. Obydwa typy nazywane były Ogarami, jedne w typie Kartawika, drugie w typie Pawłusiewicza. W latach 60-tych obydwa typy gończych wpisane zostały dość niefortunnie do Księgi Wstępnej jako Ogar polski. Po jakimś czasie okazało się, że prowadzenie „wspólnej” linii hodowlanej nie odnosi efektów. Wzorzec przystosowany do psów Kartawika został zarejestrowany przez FCI, co niestety spowodowało że psy Pawłusiewicza nie były uznawane za Ogara polskiego. Dopiero w roku 1983 Związek Kynologiczny w Polsce zdecydował się otworzyć Księgę Wstępną dla psów w typie „Pawłusiewicza”, ponieważ te psy stawały się co raz bardziej popularne zarówno w rękach myśliwych, jak i mieszczan chcących posiadać ładnego psa z żyłką myśliwską. Psom tym nadano nazwę Gończy polski (ang. Polish Hunting Dog) i wkrótce podjęto kroki, aby wzorzec został zatwierdzony i zarejestrowany przez Międzynarodową Federację Kynologiczną.
Po niemal 20 latach trwania procesu rejestracji ostatniej, piątej polskiej rasy – Gończy polski został wpisana do rejestru FCI pod numerem 354! Oficjalne uznanie nastąpiło 12.11.2006 w czwartym dniu trwania zmagań ringowych na Światowej Wystawie Psów w Poznaniu, przed samym wyborem zwycięzcy BIS, w obecności szefostwa FCI, ZKwP oraz członków Komisji Standardów – nastąpiło oficjalne ogłoszenie tego faktu – ku radości hodowców, właścicieli oraz miłośników rasy, których wieloletnie starania w końcu zostały docenione!
Cieszy fakt, iż co roku populacja Gończego polskiego rośnie, już spore stawki można spotkać na wystawach w Polsce, jak również za granicą, ambitni hodowcy wyruszają na podbój Europejskich i światowych ringów, zdobywają najwyższe tytuły oraz championaty innych krajów niż Polska. Również Gończy doceniany jest już w szerokich kręgach myśliwskich, psy wygrywają licznie organizowane w naszym kraju konkursy myśliwskie.
Gończe używane są głównie do polowań na dziki i jelenie, spełniają się również jako psy tropiące ranną zwierzynę. Sposób pracy gończaków uzależniony jest głównie od warunków, w jakich przyszło im pracować, jak i od wielkości przeciwnika. Są to psy pracujące roztropnie, nigdy nie dążące do bezpośredniego spotkania z dzikiem.
Psy tej rasy dysponują wybitnym węchem, dobrze ułożone, stają się doskonałymi tropowcami, które wytrwałością i skutecznością niewiele ustępują posokowcom.
Psy tej rasy szczególnie polecane są dla rodzin lubiących naturę, wycieczki, wędrówki po lesie, górach, ponieważ te psy nie lubią się nudzić, bardzo lubią aktywnie spędzać czas w towarzystwie ludzi.
GP jest psem niewybrednym , bardzo dobrze wykorzystującym karmę ,można go karmić zarówno BARFEM oraz gotowymi komponentami pokarmowymi .
Temperament
Gończy polski to pies energiczny, łagodny, zrównoważony, wytrzymały na zmienne warunki atmosferyczne, odważny, pojętny, podatny na szkolenie, nieufny wobec obcych, stąd doskonały z niego stróż. Powinien mieć możliwość swobodnego wybiegania się. Wobec właściciela i jego rodziny wierny, oddany przyjaciel a nawet wylewny. O ile właściciel zapewni mu odpowiednie żywienie i ruch, nie będzie sprawiał kłopotów. Gończe są psami zdrowymi, raczej oprócz corocznych obowiązkowych szczepień nie chadzają do weterynarza. Psy są dość długowieczne i w pełnym zdrowiu z reguły dożywają średnio 10-15 lat.
Gończe nie sprawiają zbytnich problemów wychowawczych, pod warunkiem, iż od początku wobec malca będziemy konsekwentni i nie pozwolimy sobie wejść na głowę. Samce potrafią być bardziej niezależny, dlatego wobec nich należy być bardziej stanowczym, ale suczki są bardzo przywiązane do właściciela, opiekuńcze wobec dzieci, to psy które kochają swoją ludzką rodzinę i potrafią ją obronić.
Obecnie w Polsce czynnych jest kilkanaście hodowli Gończego polskiego, kilka z nich działa od kilkunastu lat, inne powstały dość niedawno. Kilka z nich może poszczycić się wyhodowaniem kilkunastu championów, które świetnie radzą sobie zarówno w ringu wystawowym, jak i na płaszczyźnie myśliwskiej. Sukcesem jest wyhodowanie pięknego psa, który sprosta zarówno wymaganiom kynologa, jak i myśliwego, to już się udało, więc miejmy nadzieję, iż Gończy polski za 10 lat na pełnych prawach zostanie zatwierdzony przez FCI i nasze psy będą mogły walczyć o tytuł Międzynarodowego Championa Piękności oraz Pracy!
Wg wzorca zatwierdzonego przez ZKwP Gończy polski to pies średniego wzrostu, o lekkiej, zwartej i sprężystej budowie i prostokątnej sylwetce (w stosunku 9:10). Włos krótki, na głowie i uszach jedwabisty, na tułowiu twardy, sztywny i przylegający. Podszerstek gęsty, umaszczenie czarne podpalane, czekoladowe podpalane oraz rude w różnych odcieniach. Podpalanie nad oczami, na pysku, podgardlu, piersi, wewnętrznej i tylnej stronie ud, w okolicy odbytu, na palcach, na dolnej stronie ogona do 1/3 lub 1/2 jego długości. Małe białe znaczenia na palcach i piersi nie stanowią wady.
Głowa ma być szlachetna i proporcjonalna do całości. Długość mózgoczaszki taka sama jak długość kufy, lekko wypukła, wyczuwalny guz potyliczny, stop słabo zaznaczony. Nos czarny u psów czarno-podpalanych i brązowy u pozostałych, nozdrza rozwarte. Wargi mięsiste, dobrze pokrywające uzębienie, z niewielką fałda w kącikach szpary pyska. Uzębienie mocne, zgryz nożycowy, pożądane kompletne uzębienie. Oczy średniej wielkości, skośne, powieki nie obwisłe. Uszy zwisające, lekkie, trójkątne, średniej wielkości i osadzone na wysokości zewnętrznego kąta oka, u nasady szerokie, przednim brzegiem przylegające do policzków, u dołu zaokrąglone, pokryte gładką i jedwabistą sierścią. Szyja muskularna, dość gruba, średniej długości, umiarkowanie wzniesiona, w przekroju owalna. Skóra na szyi luźna, ale nie tworząca podgardla. Tułów prosty, grzbiet dobrze umięśniony, kłąb zaznaczony. Lędźwie szerokie i dobrze umięśnione. Zad nie przebudowany i nie ścięty. Klatka piersiowa głęboka i sięgająca do łokcia, przedpiersie miernie zaznaczone, żebra daleko zachodzące. Brzuch łagodnie podkasany. Ogon średniej grubości sięgający stawu skokowego, dobrze okryty włosem, ze śladem szczotki. W spokoju opuszczony i wygięty szablasto, w napięciu wznoszony nieco powyżej linii grzbietu, niecięty. Kończyny przednie – proste, odległość od łokcia do podłoża równa się połowie wysokości w kłębie. Długa i skośnie ustawiona łopatka, do której ramiona ustawione są pod kątem lekko rozwartym. Łokcie skierowane do tyłu, ale nie odstające, ani nie wciśnięte. Przedramię proste, suche o przekroju kości owalnym. Śródręcze suche, sprężyste, lekko wychylone do przodu. Łapy lekko owalne i zwarte. Palce wypukłe i lekko wysklepione, pazury ciemne, opuszki o grubej skórze. Kończyny tylne - oglądane z tyłu proste, uda szerokie i muskularne, stawy skokowe nisko osadzone. Łapy jak w kończynach przednich. Wilcze pazury należy usuwać u szczeniąt. Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Wymiary
- Wysokość w kłębie: psy 55-59cm, suki 50-55cm ;
- Waga: wzorzec nie określa - około 22-30kg
Błędy dopuszczalne: wszelkie odchylenia od wzorca powinny obniżać ocenę, w zależności od stopnia ich nasilenia. Zgryz cęgowy, za długi lub za krótki tułów, wysokonożność, jasne okrągłe oko, zbyt cienka kość, niedostateczne wyraźnie ograniczone podpalanie oraz wszelkie inne odstępstwa od wzorca.
Wady dyskwalifikujące: przodozgryz i tyłozgryz, wnętrostwo.