Atlas psów - lista ras: Bedlington Terrier

Bedlington terier to jedna ze starszych ras terierów wysokonożnych. Jej początek datuje się już na wiek osiemnasty. Wykorzystywany był do tępienia gryzoni (np. w kopalniach), a także polowań na wydry i lisy. Kłusował też z powodzeniem na drobna zwierzynę taką jak króliki i zające. Dzisiejsza sylwetka zdradza jego domniemanych przodków, a to: Dandie Dinmond Teriera-czuprynka, White English terier-ogólny pokrój, otterhounda-sierść, i jakiegoś charta, prawdopodobnie whippeta-sylwetka.. Bedlington terier to pies bardzo elegancki. Jego obfita szata wymaga profesjonalnej obróbki, odpowiednio wymodelowana nadaje psu wygląd owieczki.
Bedlington to czujny, wesoły, pojętny, inteligentny pies zainteresowany wszystkim , co się wokół niego dzieje. Jest doskonałym aporterem, zawsze chętnym do zabawy towarzyszem, uwielbia wszelkie pieszczoty, choć nie jest w tym uciążliwy, kocha wszystkich ludzi. Jego bystre, małe trójkątne oczy skrzą się i tryskają temperamentem, gdy zainteresowany czymś jest gotowy do działania. Doskonale nadaje się do agility, lub wyścigów psów, lecz w takim wypadku wymaga innego ostrzyżenia szczególnie głowy (żeby dobrze widzieć, co jest dookoła), niektóre bedlingtony sprawdzały się także jako psy obronne. Bedlingtony to psy, które mało szczekają, odzywając się tylko w razie konieczności. W większości przypadków doskonale dogadują się z innymi zwierzętami, nie traktując ich jako przekąskę lub wroga, lecz zdarza się, że niektóre egzemplarze (zwykle samce) bywają agresywne do innych, obcych psów. Nigdy jednak pierwsze nie atakują, zaatakowane zachowują się jednak jak na teriera przystało.
Jest to rasa, która nie gubi włosa, nie posiada też typowego, psiego zapachu przyjmując zapachy z otoczenia. Szata bedlingtona w większości przypadków nie uczula, choć jest to sprawa indywidualna.
Budowa anatomiczna bedlingtona nie jest typowa dla terierów. W jego obrysie dominują łuki. Karpiowaty grzbiet wysklepiony w partii lędźwiowej, nisko osadzony i szablasto wygięty ogon, głęboko kątowane tylne kończyny wydają się dłuższe od przednich, zajęcze łapy o długich palcach (cecha ta prawie u rasy już zaniknęła), jelenia szyja a wreszcie głowa: o prostym profilu z ledwo zaznaczonym przełomem czołowym, płaskimi policzkami z odpowiednio uformowaną prawie białą czuprynka, oraz dość długimi, sięgającymi do kącików warg uszami zaopatrzonymi w fikuśne frędzelki, i małymi, trójkątnym oczami, dużym, mięsistym nosem, zaopatrzona w duże, mocne zęby to cechy typowego bedlingtona. Bedlingtony mogą występować w 6 umaszczeniach: niebieskim(blue), wątrobianym(liver), piaskowym(sandy), oraz każdym z wymienionych z podpalaniem. Niebieski i niebieskie-podpalane maja czarne nosy a liver i sandy bez lub z podpalaniem –nosy brązowe. Bardzo ciekawe jest to, ze szczenięta rodzą się czarne (niebieski), ciemno brązowe(wątrobiane, tzw, liver), brązow(sandy-piaskowe) lub czarne-podpalane(niebieskie-podpalane) itd., żeby z wiekiem rozjaśnić się do prawie białego koloru ( o odpowiednich odcieniach w zależności od maści. Jak widać uroda tej rasy jest raczej nietypowa i nie wszystkim się podoba. Jedno jest pewne zaniedbany, nieostrzyżony, bądź nieprawidłowo obcięty bedlington wygląda wyjątkowo niekorzystnie.

Codzienna pielęgnacja ich sierści nie jest uciążliwa, należy pilnować aby włos się nie sfilcował i dokładnie rozczesać go odpowiednim grzebieniem przynajmniej raz w tygodniu. Bedlingtona powinno się strzyc przynajmniej co 3 miesiące. Zabiegu tego powinien dokonać fachowiec( w tym momencie w Polsce jest takich 5 osób), który będzie umiał nadać mu pożądany wygląd( jest to szczególnie ważne u egzemplarzy wystawowych). Osobniki nie wystawiane można obcinać na sportowo( zostawiając im tylko na tyle sierści aby nie utraciły swego charakteru). W miejscach urazów odrasta ciemny ( jak u szczenięcia) włos, który z czasem jaśnieje. Naszego pupila powinniśmy kapać co około 6 tygodni( lub, gdy to konieczne), używając szamponu dla psów szorstkowłosych. Po kąpieli trzeba dokładnie wysuszyć psa za pomocą suszarki, rozczesując uprzednio włos (niedosuszony łatwo się filcuje)

Jeśli chodzi o zdrowie, bedlingtony to dość odporna rasa. Psy te sporadycznie chorują, lub mają uczulenia. Przy wyborze szczenięcia należy jednak zwrócić uwagę na to czy rodzice byli przebadani genetycznie na CT ( zatrucie miedzią, canine copper toxicosis). Jest to genetyczna choroba polegająca na gromadzeniu miedzi w organizmie (szczególnie w wątrobie), co w rezultacie prowadzi do śmierci chorego zwierzęcia w wieku około 4 lat. Choroba ta ujawnia się tylko u recesywnych homozygot, heterozygotyczni nosiciele są zdrowi, ale mogą przekazać wadliwy gen swojemu potomstwu). Obecnie prawie wszyscy hodowcy badają swoje psy, do rozrodu dopuszczając je tak, aby wyeliminować rodzenie się chorych zwierząt (nigdy nie łączą ze sobą zdrowych nosicieli). Z tych właśnie powodów odradza się kupowanie bedlingtonów z niewiadomego źródła, tym bardziej, że w Polsce wiedza nawet wśród weterynarzy na ten temat jest nikła. W Polsce badania genetyczne w kierunku CT nie są wymagane prze ZKwP, jest to tylko dobra wola posiadaczy naszych bedlingtonów. U bedlingtonów zdarza się także chroniczne łzawienie, co powoduje nieładne przebarwienie sierści wokół oczu. Można też sporadycznie spotkać się z opadającą, lub podwijającą się powieką.

W Polsce bedlingtony pojawiły się już przed II wojna światową, kiedy to do Warszawy sprowadzono pojedyncze sztuki; wojna jednak zniweczyła te początki. Po wojnie bedlingtony zaczęto hodować w latach 50-ych. Hodowla opierała się głównie na materiale sprowadzonym z Czechosłowacji i NRD. Rasa rozwijała się dynamicznie w latach 60-ych i 70-ych. Głównymi wówczas ośrodkami hodowli była: Warszawa, Kraków i Trójmiasto. „Moda” jednak szybko minęła i liczebność rasy ustabilizowała się na mniej więcej stałym poziomie oscylując między 80-100 osobnikami. Lata 80-te wydawały się być kolejnym renesansem rasy. Liczebność rosła, ich liczbę szacowano na 130-150 sztuk, a rocznie rejestrowano nawet kilkanaście miotów. Najbardziej znane były wówczas hodowle: Procjon-Janusza Popiela, Diwine- Ewy Klimkiewicz-Popiel z Warszawy, Srebrna Myszka-Klementyny Dziondziak z Katowic. Psy z tymi przydomkami zdobywały wiele tytułów na wystawach w kraju i za granicą, a hodowcy ci kryli swoje suki wybitnymi reproduktorami z Czech, Niemiec. Dobra passa rasy niestety się skończyła. Bedlington teriery to obecnie w Polsce bardzo rzadka rasa, pogłowie liczy ok. 20-30 sztuk( te szacunki mogą być zawyżone) większość pogłowia stanowią obecnie importy ze Słowacji(2), Czech(4-6), Niemiec(4), Rosji(1), Włoch(1), Francji(1). Prezentują one zróżnicowany eksterier, niektóre z wystawianych osiągają liczne sukcesy na wystawach w całej Europie np. Młodzieżowy Zwycięzca Europy, championaty wielu krajów, Inter championaty, czołowe lokaty w wyborach finałowych: BIS (różne kategorie), BOG. Bedlingtony można obecnie spotkać miedzy innymi w : Krakowie(najwięcej), Warszawie i okolicach, Częstochowie, Krośnie, Toruniu, Szczecinie, Trójmieście, Wrocławiu, okolicach Leszna, Jastrzębiu Zdroju, ale są to pojedyncze egzemplarze. Miejmy nadzieje, że rasa ta jednak pojawi się znów na naszych wystawach, oraz doczekamy się naszych rodzimych szczeniąt (ostatni miot bedlingtonów w Polsce urodził się w 2008 roku w Krakowie w hodowli Mushanga). Jest to wspaniała rasa, godna rozpowszechnienia.