Atlas psów - lista ras: Nova Scotia duck tolling retriever

Scotie jako kanadyjska rasa narodowa długo pozostawały nieznane szerszemu światu. Właścicielami byli głownie myśliwi, bez ambicji wystawowych. Psy pomagały im w polowaniach na ptactwo wodne, które wyławiały z wody po ustrzeleniu. Służyły także jako kompani rodzinnych zabaw i wycieczek. Pierwsze Scotie wyhodowano w miejscowości Yarmouth na płw. Nowa Szkocja. Mieszkający tam rybak skrzyżował miejscowe psy z collie, cocker spanielami. golden retrieverami oraz seterem irlandzkim. Psy te miały pełnić rolę użytkową i dlatego mimo, iż Kennel Klub uznał rasę w 1945 , hodowcy nie byli zainteresowani jej popularyzacją ani usystematyzowaniem. W tymże roku zarejestrowano ich w Kanadzie jedynie 15, potem liczba jeszcze spadła. Musiały upłynąć ponad trzy dekady nim rasa trafiła na stary kontynent, do Holandii. Dzisiaj najwięcej Tollerów jest właśnie w Holandii, Szwecji, Danii i Finlandii. Kilka hodowli istnieje także w Norwegii i Niemczech oraz w krajach byłego bloku wschodniego - głownie na terenie Czech, teraz także w Polsce. Pozostałe kraje europejskie również posiadają po kilka hodowli. Nadal jednak istnieją takie w których nie
ma wcale tej wspaniałej rasy. Tollery nie są tak liczne i popularne jak ich kuzyni - labrador czy golden retriever. Nazwa Nova Scotia Duck Tolling Retriever jest trudna do przetłumaczenia w dosłownym sensie. Słowo "to tall" oznacza w ang. oszukiwać, zwodzić - można zatem żartobliwie powiedzieć ze toller zwodzi kaczki. W Polsce spotkałam się także z miłą nazwą Mały Retriever z Nowej Szkocji.

Charakter i cechy fizyczne scotii

Toller jest psem niezwykle inteligentnym i bezgranicznie kochającym ludzi, nie jest jednak rasą dla każdego. W przeciwieństwie do swojego kuzyna labradora wymaga większej socjalizacji jako szczenię. Młode scotie są nieco nieufne w stosunku do obcych co zwykle tracą w miarę dorastania. Trzeba im zatem "pokazywać" świat, przyzwyczajać do różnych dźwięków od momentu, kiedy skończą kilka tygodni. Toller jest psem bardzo bystrym i czasami sprawia wrażenie stróżującego. Nigdy jednak nie zaatakuje człowieka, a kiedy osoba przekroczy tylko brzeg furtki jest natychmiast "zalana" miłością. Hodowcy często śmieją się, że posiadają dodatkowo jakiegoś psa obronnego, który pilnuje, aby nie skradziono scotii.. Kiedy ktoś pyta mnie, jaki przymiotnik wybrałabym do określenia tollera mówię " bystry". Tollery są niezwykle ciekawskie. Uwielbiają zabawę z piłką i aportowanie. Kolejną namiętnością scotii jest woda. Pływają lekko i zwinnie, nurkują a czasem nawet potrafią obracać się w wodzie wokół własnej osi. Kochają człowieka i zawsze są chętne do pracy czy zabawy. Są znacznie bardziej zwinne niż np. labradory i ze względu na swoją wrodzoną "wścibskość" szybciej się uczą. Dzisiejsze tollery kupowane są z reguły przez rodziny z dziećmi, a na Zachodzie i w Czechach często także przez myśliwych lub osoby chcące szkolić je do różnych służb ( dogoterapia, ratownictwo etc.)

Wygląd

W porównaniu do labradora, czy goldena jest to pies niewielkich rozmiarów. Jego rzeczywista waga waha się między 17, a 25 kg ( w zależności od płci i cech indywidualnych) Charakterystyczny dla scotii jest brak pigmentu, czyli kolor nosa, warg i spojówek zlewający się z barwą sierści. Rzadko zdarzają się egzemplarze z czarnym pigmentem. Kolor sierści to odcienie rudego z typowymi dla rasy białymi znaczeniami na łapach, stopach, klatce piersiowej ,głowie oraz czubku ogona. Białe plamy muszą być rozmieszczone zgodnie z wzorcem. Występują we wszystkich tych miejscach albo tylko w niektórych. Ich całkowity brak nie jest wadą tak jak czarny pigment nosa.. Niedopuszczalne są natomiast jakiekolwiek inne odcienie sierści niż warianty rudości oraz czarne znaczenia na niej.

Zdrowie

Tollery w porównaniu z innymi retrieverami są rasa stosunkowo "zdrową" - notuje się u nich także mniej przypadków dysplazji biodrowej. Wynika to zapewne z faktu, iż scotia jest psem dużo lżejszym ,przez co obciążenia stawów w okresie wzrostu są mniejsze. Tollery mają częściej niż inne retrievery wykonywane genetyczne badania oczu ( optigen) . Szczególnie na Zachodzie testy te są już standardem i rzadko spotyka się tam kenele w których psy hodowlane nie mają wykonanego optigenu czy badań w kierunku dysplazji.