Atlas psów - lista ras: Terier tybetański

Jeśli miałabym użyć tylko dwóch słów do scharakteryzowania rasy, powiedziałabym: mędrzec i klaun. Mądrość pozwala mu żyć bez konfliktów i pokojowo współistnieć z jego właścicielem. Jego żartobliwy charakter sprawia, że nasze dni są wesołe i kolorowe. Pomaga nam zapomnieć o smutku i bólu. Terier tybetański musi mieć swoje miejsce w rodzinie, mieć „prawo głosu”. Jego opinia nie może być znikoma, inaczej jego dusza zostaje zraniona. Zanim zdecydujesz się wziąć teriera tybetańskiego do domu, musisz zrozumieć: nic nie będzie takie samo jak przedtem. Taki pies, zresztą jak każdy inny, oznacza obowiązek i szczęście przez całe życie, a nie tylko kilka dni pełnych wrażeń. Terier tybetański nie lubi być sam, więc nie powinno się go izolować na 8-10 godzin. Jest on zawsze oddanym psem do towarzystwa. To, co jest wyjątkowego w tej rasie, to szczególna więź, jaką tworzy on z właścicielem. To nie jest charakterystyczne dla zbyt wielu innych ras.

Terier tybetański jest bardzo inteligentną rasą. Uczy się szybko i jeśli zrozumie nasze życzenia, to będzie rozsądny i zdeterminowany. Nie jest to jednak pies, który powinien dorastać samodzielnie. On nie wyrośnie z niechcianych zachowań. Potrzebuje jasnego, niezmiennego, łagodnego prowadzenia i treningu. Mocne postanowienie bycia bardzo zaangażowanym opiekunem jest tu koniecznością. Terier tybetański uwielbia podróże i doświadczenia nowych miejsc. Ze względu na jego żywy temperament, jest doskonały do zawodów agility. Tybetańczyk wiąże się blisko z człowiekiem, jednak może być ostrożny w stosunku do obcych. Oni muszą znaleźć drogę do serca TT. A warto! Stosunek do innych psów zależy od ich socjalizacji w szczenięctwie. Z reguły bardzo szybko akceptuje nowych członków stada. Teriery tybetańskie służyły pierwotnie jako „budziki” tybetańskich dogów, są więc teraz mogą być doskonałymi stróżami.

Chociaż terier tybetański jest doskonałym towarzyszem dziecka, trzeba uważać, aby dziecko przypadkowo nie zrobiło krzywdy szczenięciu. Takie działania mogłyby doprowadzić do znienawidzenia dziecka przez psa. Nigdy nie należy w żadnym wypadku, zostawiać dzieci bez opieki z psem!

Terier tybetański może żyć w domu lub na zewnątrz, ale jeśli zdecydujesz się na to drugie, nie możesz całkowicie odizolować go od życia w domu, ponieważ, jak wspomniano wcześniej, jest całkowicie oddany osobie swojego właściciela. Jego potrzeba ruchu jest średnia, jednak lubi być spuszczany ze smyczy, aby biegać z innymi psami i łapać piłki. Tylko niektóre z Tybetańczyków kochają wodę i pływanie. Ich ulubioną pora roku jest zima. Kochają bawić się w śniegu. Podczas upałów należy powstrzymać się od długich wycieczek, krótkie spacery w cieniu są dopuszczalne i jak najbardziej wskazane.

Mając tak niewielkiego psa z powodzeniem możesz zabrać go ze sobą na urlop. Często jego pobyt jest darmowy. Unikaj pozostawiania psa podczas wakacji z osobą, która nie jest zbyt dobrze mu znana. Jako pełnoprawnemu członkowi rodziny należą mu się wspólne wakacje. Twój pies też jest ciekawy nowych, wspaniałych miejsc. Najważniejsze jednak, aby być razem z rodziną.

Jeśli zdecydujesz się na teriera tybetańskiego, będziesz miał piękny, żywy umysł, mądrego i uczciwego partnera o złotym sercu na długie lata. „Na dobre i złe”, musisz być przy nim, a także podzielić się radością i smutkiem. Nigdy nie nadużyj jego zaufania, a będziesz mógł szczycić się i cieszyć przyjemnością tak wspaniałej przyjacielskiej miłości!


Historia:
Historia Teriera tybetański jest niepewna ze względu na obszar jego pochodzenia. Psy te były hodowane w klasztorach, znajdujących się w odległych częściach Himalajów, prawie 2000 lat temu. Rasa ta jest wynikiem tysięcy lat naturalnej adaptacji do trudnego tybetańskiego klimatu. W rzeczywistości, rasa ta jest „terierem” tylko z nazwy, ze względu na podobną wielkość. W przeciwieństwie do wielu ras, terier tybetański był trzymany jako towarzysz, a nie jako pies pracujący, choć od czasu do czasu pomagał w zajęciach takich, jak pasterstwo. Był znany jako „wyrocznia szczęścia” lub „święty pies”. Legenda głosi, że trzęsienie ziemi zniszczyło główną drogą dostępu do „Lost Valley” (Zaginiona Dolina), więc każdy odwiedzający dostawał psa na szczęśliwą powrotną podróż. Nikt nigdy nie sprzedał swojego „szczęścia” w obawie, by nie kusić losu, jednak czasem, psy te były ofiarowywane jako dar wdzięczności. W 1920 roku, dr Agnes Grieg, indyjska lekarka, dostała teriera tybetańskiego w podziękowaniu za ocalone życie. Dr Grieg zainteresowała się rasą i jej hodowlą. Pewnym hamulcem w hodowli terierów tybetańskich był fakt, że dr Grieg traktowała tę rasę trochę jak swoją wyłączną własność i minęło sporo czasu, zanim terierami tybetańskimi zajęli się inni hodowcy. Zarówno w Europie, jak i w USA pierwsze teriery tybetańskie pochodziły z hodowli dr Grieg i wypraw w Himalaje. Najwcześniej, bo jeszcze przed wojną, hodowlę ich podjęto w Danii i Niemczech. Dziś rasa ta jest dość popularna na całym świecie, także w USA, jednak nie na tyle by stać się modną. Na szczęście…