Atlas psów - lista ras: Terier tybetański

Wzorzec FCI nr 209
(wersja angielska)

Pochodzenie: Tybet
Patronat: Wielka Brytania
Wrażenie ogólne: Krzepki, średniej wielkości, długowłosy; kwadratowa sylwetka, śmiały wyraz.

Cechy charakterystyczne: żywy, o łagodnym usposobieniu. Lojalny towarzysz z miłym sposobem bycia.

Usposobienie: przyjacielski, czujny, inteligentny, odważny, ani gwałtowny ani skłonny do bójek. Powściągliwy w stosunku do obcych.

Głowa i czaszka: czaszka średniej długości, nie szeroka ani toporna, lekko zwężająca się w linii od uszu ku oczom. Nie wypukła, ale i nie całkiem płaska między uszami. Łuki jarzmowe zaznaczone, jednak nie przesadnie wystające. Stop zaznaczony, jednak nie przesadnie. Kufa silna; dobrze rozwinięta żuchwa. Odległość od oka do końca nosa równa odległości od oka do potylicy. Nos czarny. Głowa dobrze okryta długim włosem opadającym na oczy. Na żuchwie mała, nie przesadna broda.
Oczy: duże, okrągłe nie wypukłe i nie zapadnięte, rozstawione dość szeroko, ciemnobrązowe. Obwódki oczu czarne.
Uszy: zwisające, noszone niezbyt ściśle przy głowie, w kształcie litery V, niezbyt duże, obficie owłosione.
Zgryz: nożycowy lub ciasny przodozgryz. Siekacze ustawione w lekkim łuku, rozstawione równo i osadzone prostopadle do szczęki i żuchwy.

Kończyny przednie: obficie owłosione. Łopatki dobrze kontowane; nogi proste i równoległe, nadgarstki lekko ugięte.

Tułów: dobrze umięśniony, zwarty, silny. Długość od kłębu do nasady ogona równa wysokości w kłębie. Mocne ożebrowanie. Grzbiet poziomy w części piersiowej, lędźwie krótkie, lekko wysklepione, zad prosty.

Kończyny tylne: obficie owłosione. Kolana dobrze kontowane, stawy skokowe nisko nad podłożem.
Łapy: duże, okrągłe, obficie owłosione, z włosami między palcami i opuszkami. Pies stoi pewnie na opuszkach łap; łapy nie wysklepione.

Ogon: średniej długości, dość wysoko osadzony, zawinięty nad grzbietem, wesoło noszony. Bardzo obficie owłosiony. Złamanie przy końcu występuje często i jest dopuszczalne.

Chód: efektowny, duży wykrok, mocna akcja kończyn tylnych. W stępie i kłusie kończyny tylne podążają za przednimi i nie powinny być stawiane do wewnątrz ani na zewnątrz.
Szata: dwuwarstwowa. Podszycie delikatne i wełniste. Włos pokrywowy obfity, delikatny, jednak nie jedwabisty ani też wełnisty; długi. Szata prosta lub falista, ale nie lokowata.
Maść: biała, złocista, kremowa, szara lub dymna, czarna, łaciata lub trójbarwna. Praktycznie dopuszczalna jest każda maść z wyjątkiem czekoladowej lub wątrobianej.
Wielkość: wysokość w kłębie: psy 35,6 - 40,6 cm; suki nieco mniejsze.

Wady: wszelkie odstępstwa od powyższych cech powinny być uznane za wady, których ocena powinna być w ścisłej proporcji do ich stopnia.
Uwaga: samce powinny mieć dwa jądra normalnie wykształcone, całkowicie opuszczone do moszny.

Terier tybetański jest atrakcyjnym, harmonijnie zbudowanym psem o zwartej sylwetce. Nie powinien być ciężki, jego wygląd cechuje elegancja. Ma w sobie coś ze szlachetnego konia myśliwskiego. Nigdy nie powinien być ciężki ani krótkonogi. Sylwetkę wykańcza wysoko noszona głowa. Inaczej niż u pozostałych ras tybetańskich, długość kufy jest taka sama, jak długość mózgoczaszki. Ważne jest, aby mózgoczaszka była lekko wysklepiona, a oczy ustawione frontalnie i dość duże. Uszy są wyraźnie inne, niż mniejsze i owalne uszy lhasa apso. Uszy są znacznie mniejsze, niż u apso i wyżej osadzone.

W opisie uzębienia wzorzec jest trochę nielogiczny ? skoro pies może mieć zgryz nożycowy i przodozgryz, to oczywiście prawidłowym zgryzem jest też cęgowy, występujący dość często. Niepożądany jest znaczny przodozgryz, który tolerowany jest u pozostałych ras tybetańskich. Ważną cechą jest wyraźnie łukowate ustawienie siekaczy. U teriera tybetańskiego nie toleruje się braków siekaczy.

Front jest niezbyt szeroki, a żebra tylko lekko wysklepione. Terier tybetański ma długą łopatkę i stosunkowo krótkie ramię, co daję charakterystyczną, bardzo sprężystą akcję frontu. Krok powinien być wydłużony, ale nie całkiem niski ? pies w ruchu ma sprawiać wrażenie, jakby przechodził ponad niskimi przeszkodami.

Inaczej niż pozostałe rasy tybetańskie, terier ma być zupełnie kwadratowy. Jakiekolwiek wydłużenie tułowia czy to w odcinku piersiowym, czy w zadnim powoduje, że natychmiast wygląda on jak pies owczarski, a nie o to u tej rasy chodzi. Ogon ma być wysoko osadzony i mocno skręcony, znacznie mocniej, niż u lhasa apso.

Sierść ma być niezbyt miękka i płasko przylegająca, a nie wełnista ani nastroszona. Jej struktura różni się w zależności od umaszczenia. Psy czarne mają mniej podszerstka i nigdy nie są wełniste, co zdarza się psom płowym lub białym.