Atlas psów - lista ras: Schapendoes

Wzorzec FCI nr 313

SCHAPENDOES
Kraj pochodzenia: Holandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 26.03.1992
Klasyfikacja FCI: Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.
Sekcja 1 - Psy pasterskie.
Próby pracy nie wymagane.

Użytkowanie: Holenderski schapendoes jest psem pasterskim, po dziś dzień wykorzystywanym do pasienia owiec. Ponieważ pastwiska znajdują się głównie w słabiej zaludnionych rejonach i oddalone są od siedzib ludzkich, schapendoes musi być wytrzymały, szybki i sprawny, inteligentny i zdolny do samodzielnego podejmowania decyzji.
Doskonale skacze i powinien być z ciała i ducha prawdziwym owczarkiem.

RYS HISTORYCZNY:
Na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku schapendoes występował w całej Holandii, wszędzie tam, gdzie na nieuprawnych wrzosowiskach wypasano owce. Owczarze cenili te psy za ich inteligencję i niezwykły zapał do pracy. Schapendoes należy do zróżnicowanej grupy kudłatych psów owczarskich o obrośniętych głowach, których przedstawicielami są bearded collie, puli, polski owczarek nizinny, briard, owczarek staroangielski, bergamasco i niemiecki pudel owczarski, występujący w Hesji, Nadrenii i Odenwald. Wszystkie te spokrewnione ze sobą psy są pomniejszoną wersją górskich psów pasterskich.
Znany kynolog P.M.C. Toepoel spopularyzował tę rasę, która niemal wyginęła w czasie II Wojny Światowej. Klub Schapendoes powstał w roku 1947, a wroku 1952 rasa została wstępnie uznana przez Raad van Beheer (Holenderski Związek Kynologiczny). W roku 1954 powstał wzorzec i założono księgi hodowlane. Pełne uznanie rasy nastąpiło w roku 1971 i od tego czasu używa się w hodowli wyłącznie psy o udokumentowanym pochodzeniu.

WYGLĄD OGÓLNY:
Schapendoes jest psem lekkiej budowy, długowłosym, wielkości od 40 do 50 cm. Porusza się sprężyście i niezmordowanie, doskonale skacze.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:
Schapendoes jest harmonijnie i naturalnie zbudowanym psem owczarskim, odznaczającym się bystrością i odwagą. Jest inteligentny, czujny, wesoły, przyjacielski i pełen energii. Dla ludzi, których zna, jest czuły i oddany.

GŁOWA:
Wskutek obfitego owłosienia wydaje się większa, a przede wszystkim szersza, niż jest w rzeczywistości.
Mózgoczaszka:
Czaszka: niemal płaska, z umiarkowanie wykształcona bruzdą czołową i wyraźnymi łukami brwiowymi. W stosunku do swej długości jest dość szeroka - jej szerokość powinna nieco przekraczać odległość od stopu do guza potylicznego.
Stop: wyraźny, ale nie ostro zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: grzbiet nosa znajduje się nieco niżej, niż linia górna czaszki.
Kufa: krótsza od mózgoczaszki, mierzonej od stopu do guza potylicznego. Zwęża się nieznacznie, powinna być głęboka i tępo zakończona, na końcu trochę okrągława. Gdy ogląda się ją z boku, żuchwa powinna być wyraźnie zarysowana.
Uzębienie: normalny zgryz nożycowy.
Policzki: łuki jarzmowe silnie wykształcone.
Oczy: dość duże, okrągłe i osadzone ani za głęboko, ani wypukłe, ustawione raczej frontalnie, niż na bokach głowy. Barwy brązowej, nie powinny sprawiać wrażenia czarnych. Białkówka oka widoczna tylko wtedy, gdy pies spogląda w bok. Wyraz bystry i szczery. Kształt, barwa i wyraz oka są wysoce charakterystyczne dla rasy.
Uszy: osadzone dość wysoko, nie są ani duże, ani grube. Wiszące, ale niezbyt blisko głowy, obficie owłosione i ruchliwe. Nie powinny się wyróżniać z głowy.

SZYJA:
Mocna i sucha, głowa noszona wysoko.

TUŁÓW:
Długość tułowia nieco większa od wysokości w kłębie. Szkielet lekki i sprężysty.
Linia górna: wysklepiona w lędźwiach, które są mocne i dobrze umięśnione.
Klatka piersiowa: głęboka i dobrze ożebrowana. Żebra umiarkowanie lub dobrze wysklepione.
Linia dolna i brzuch: nie są zbytnio podkasane.

OGON:
Długi, obficie owłosiony, z piórem. Sposób jego noszenia jest bardzo charakterystyczny: w spoczynku zwisa nisko, w kłusie wzniesiony jest dość wysoko, lekko zagięty, a pies stale nim macha. W galopie noszony prosto, przy skokach służy jako ster. Gdy pies jest czymś zainteresowany,ogon bywa wzniesiony wysoko, ale w żadnym razie nie może być trzymany pionowo nad grzbietem.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Proste, o lekkim kośćcu. Dobre kątowanie frontu podkreśla przedpiersie.
Śródręcza: sprężyste.
Kończyny tylne:
Miednica: wyraźnie nachylona.
Stawy skokowe: umiarkowanie kątowane, dobrze umięśnione.
Śródstopia: krótkie.
Łapy: duże, elastyczne, szerokie, owalne, o zwartych palcach. Opuszki grube i sprężyste, obfita sierść między palcami. Wilcze pazury dopuszczalne.

CHODY:
W pracy schapendoes porusza się raczej galopem, niż kłusem, lekko, sprężyście, bez zbędnych strat energii. Musi być skoczny i zwrotny.

OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść: Gęsta, z dobrym podszerstkiem. Długa, przynajmniej 7 cm i więcej na zadzie. Nie jest prosta, lecz lekko pofalowana; sierść kędzierzawa lub lokowata niedopuszczalna. Bardzo gęsta i zwarta, delikatna, sucha, nie może być jedwabista. Tam, gdzie sierść jest długa, rośnie w stojących kępkach, czyniąc psa większym i masywnym, niż rzeczywiście jest. Na głowie sierść długa, z wyraźną brodą i wąsami.
Maść: Dowolna, ale najbardziej pożądana szara, od błękitnoszarej po czarną.

WZROST:
Wysokość w kłębie:
pies 43 - 50 cm
suka 40 - 47 cm

WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.

UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.